Przegląd nowości

„Il Trittico” Giacomo Pucciniego w Opéra de Tours

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 16, marzec 2015 20:01

Świetnie pod względem instrumentacyjnym oddany i bezbłędnie pod batutą Ossonce’a interpretowany przepływ wody wywiera wrażenie niewzruszoną siłą i coraz bardziej nam ciążącym spokojem. Ta ciągłość dyskursu muzycznego i zawarte w nim sugestywne kołysanie bezbłędnie przywołuje bezlitosny upływ czasu, a także monotonne życie tragarzy i powtarzane przez nich nieustannie gesty. Podskórnie wyczuwamy już, że losy każdego z protagonistów zmierzają w wyznaczonym z góry kierunku. Jean-Yves Ossonce czuwa nad tym, aby muzyczna interpretacja przylegała jak najmocniej do realizmu libretta, zarazem czyni właściwy użytek z niecodziennych i kojarzących się z niemymi filmami instrumentów (np. syrena i samochodowy klakson). W celnie dobranym zespole solistów wyróżnia się grecki baryton Tassis Christoyannis, kreujący partię zadającego śmiertelny cios, a przecież jednocześnie wzbudzającego współczucie swym głębokim smutkiem i bezgłębną frustracją Michele. W roli jego ofiary, Luigiego, występuje dysponujący doskonale brzmiącym tenorem Florian Laconi, a Giorgettą jest włoska mezzosopranistka Giuseppina Piunti.

Niemalże pusta scena i subtelnie prowadzona gra świateł doskonale służy wykorzystaniu potencjału teatralnego religijnej rzeczywistości Siostry Angeliki. Reżyser skutecznie przywołuje klasztorne oderwanie od zewnętrznego świata i specyfikę egzystencji oddających się modlitwie kobiet. Zarazem bezbłędnie uwydatnia centralną bohaterkę nie odnajdującej się w regułach monastycznego życia Angeliki. W jej postać wciela się poruszająca swą wrażliwą kreacją Vannina Santoni, emanująca humanizmem i wiarygodnie ukazująca stan ducha cierpiącej wewnętrznie z powodu przymusowego rozstania z ukochanym dzieckiem kobiety. Jest ona zdruzgotana poczuciem winy oraz rozdarta pomiędzy służbą Bogu i zamiarem zakończenia życia grzechem śmiertelnym, za jaki uważa się samobójstwo. Ossonce wywołuje u słuchaczy głębokie emocje za pomocą subtelnie i finezyjnie dobieranych barw muzycznych i niemalże transparentnych, wręcz metafizycznych efektów dźwiękowych o wyjątkowym pięknie. Oprócz znajdującej się w doskonałej formie Orkiestry Symfonicznej Regionu Centre-Tours do kreowania pełnego duchowego uniesienia klimatu przyczynia się starannie przygotowany przez Emmanuela Trenque’a i skupiający uwagę udzielającym się skupieniem chór. 

• « poprz.
• nast. »