Przegląd nowości

Wojna Prokofiewa z Gergievem

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 20, grudzień 2014 11:44

To wszystko oczywiście prawda i fałsz w jednym, bo Prokofiew pisał swą operę dokładnie w czasie wojny i ataku Niemiec na ZSRR, więc nastroje chwili mu się zapewne udzielały, ale Tołstoj myślał o innej wojnie i przerabianie Francuzów na hitlerowców można uznać za nietakt. Prawdą jest z kolei to, że Napoleon tak jak i Hitler przegrali w Rosji z podobnych przyczyn. Mimo tych kontrowersji i wizualnego misz-maszu jest tutaj jedna mocna scena zbiorowa, kiedy potężny, kilkusetosobowy chór operowy śpiewa o obronie rosyjskiej ziemi, i ten tłum ludzi zostaje sztucznie powiększony dzięki ogromnemu zdjęciu z jakiegoś zgromadzenia liczącego dziesiątki, a może setki tysięcy.

W przedstawieniu zawarto szereg oryginalnych pomysłów wizualnych, jak np. motyw damskiej torebki, która najpierw jest elementem komercyjnej reklamy, później znajduje się, nieco mniejsza w ręku Nataszy, a w II akcie jako monumentalna torba wypełniona francuskimi łupami wojennymi jest ciągniona przez uciekającą armię. Innym elementem scenografii jest olbrzymia toaleta z kilkunastoma umywalkami, z której korzystają koedukacyjnie panowie i panie, a w scenach wojennych wraca mocno uszkodzona, nieużyteczna. Mało oryginalny jest natomiast wielki czarny mercedes, którym niedoszły kochanek Nataszy ma jechać, zamiast powozem konnym, na schadzkę. Muzyka Sergiusza Prokofiewa jest w tej operze w miarę prosta, melodyjna, choć stylistycznie spójna z wcześniejszymi kompozycjami. Wiadomo, że autora w ZSRR poddawano kilkakrotnie krytyce i on skutecznie zniechęcony rezygnował ze swych muzycznych poszukiwań. Valery Gergiev jako szef teatru i dyrygent prowadzi dzieło spokojnie, precyzyjnie, choć retransmisja (nagranie z września 2014) uwidacznia kilka miejsc, gdzie chór i orkiestra niekiedy sobie wzajemnie uciekają.

• « poprz.
• nast. »