Przegląd nowości

„Czerwone maki na połowieckich stepach, albo Czerniakow gra w puzzle z Borodinem”

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 03, marzec 2014 22:07

Poza tym po prologu następuje akt połowiecki, czyli drugi, dopiero po nim pierwszy, przy czym, wbrew logice zaczyna się od arii Jarosławny oraz prośby jej dwórek o interwencję w związku z porwaniem przez jej brata, księcia Halickiego, jednej z nich, i dopiero teraz dokonuje się przejście do sceny orgii u księcia Halickiego (polegającej między innymi na podrzucaniu do góry jednej z przybyłych kobiet, co ma już w Metropolitan tradycję, jeśli zważy się podobne rozwiązanie w tańcu żniwiarzy w „Eugeniuszu Onieginie”), a więc w takim układzie swoistej retrospekcji, po której dokonuje on próby przejęcia władzy w Putywlu, udaremnionej przez podejście Połowców pod miejskie mury.

Po lamencie Jarosławny z czwartego aktu pojawia się finał z poprzedniego, czyli trzeciego, kiedy Igor ucieka z niewoli, a jego syn pozostaje z ukochaną córką chana Kończaka, po czym następuje przejście do dalszej części ostatniego. W ten sposób ulega załamaniu dramaturgia, albowiem po wyjątkowo efektownym akcie połowieckim, zawierającym ciąg arii, chórów i rozbudowaną scenę baletową, wyczerpuje się zewnętrzna okazałość, a kolejne akty nie są w stanie zrównoważyć jego siły oddziaływania, zwłaszcza że zrezygnowano z otwierającego trzeci akt marsza Połowców, w swej dysonansowej harmonice stanowiącego mocny akcent muzyczny. Przyznam się, że wolałbym już przeplatanie scen z rozgrywającego się na Putywlu pod nieobecność Igora aktu pierwszego z numerami muzycznymi drugiego aktu połowieckiego.

• « poprz.
• nast. »