Przegląd nowości

Łaska mediolańska na pstrym koniu jeździ

Szczegóły

Opublikowano: środa, 11, grudzień 2013 17:21

Premiera galowa na otwarcie sezonu operowego w mediolańskiej La Scali budziła duże zainteresowanie. W Polsce - z powodu zaproszenia Piotra Beczały do roli Alfreda, co jest kolejnym znakiem światowej pozycji naszego tenora. Do obsady włączono też znakomitego serbskiego barytona Zeljko Lucicia, który miał pełnić rolę wstrzemięźliwego ojca Giorgio Germonta. Ale największą sensacją miała być sama Violetta, czyli Traviata, o której krążyły już legendy, bo po występach Diany Damrau na scenie MET uznano, że właśnie ta rola jest dla niemieckiej sopranistki wręcz stworzona. Zaczęło się bardzo uroczyście, co mogli obserwować także widzowie w całej Polsce, dzięki bezpośredniej transmisji satelitarnej do sieci kin Multikino (w dniu następnym retransmisję audio mediolańskiej premiery nadawała radiowa „dwójka”). W loży honorowej pojawiły się takie znakomitości jak przewodniczący Komisji Europejskiej José Manuel Barroso i prezydent Republiki Włoskiej Giorgio Napolitano, zagrano Hymn Państwowy, minutą ciszy uczczono zmarłego Nelsona Mandelę i wszystkie światła zgasły, bowiem zaciemnienie potraktowano jako namiastkę teatralnej kurtyny, miało ono zresztą dodatkowe znaczenie dramaturgiczne w innych miejscach spektaklu. Choć bilety na galową premierę były koszmarnie drogie na sali znalazło się jednak wystarczająco wielu zapamiętałych miłośników tej najsłynniejszej opery Verdiego wystawionej na zakończenie obchodów 200-lecia urodzin kompozytora, aby wyrazić swoją opinię po zakończeniu przedstawienia, co należy do miejscowej tradycji. Diana Damrau spodobała się najbardziej, o czym świadczyły długie owacje i rzucane na scenę kwiaty, Piotr Beczała spotkał się z mieszanym przyjęciem, bo prócz aplauzu pojawiły się też buczenia, pozostali soliści, w tym także baryton Zeljko Lucic i „udająca” Florę atrakcyjna Giuseppina Piunti byli umiarkowanie fetowani lub wręcz napotkali na ciszę „dobiegającą” z widowni. Jedynie grająca znakomicie służącą i powiernicę Violetty Anninę Mara Zampieri otrzymała należny jej talentowi aplauz, choć zaśpiewała zaledwie kilkanaście nut.

Całością dyrygował z wielkim wyczuciem możliwości śpiewaków i muzykalnością Daniele Gatti. Trudno natomiast powiedzieć, dlaczego realizację sceniczną przedstawienia, które na deskach La Scali nie pokazywało się od ponad 10 lat, powierzono ekipie rosyjskiej, bo prócz reżysera Dmitri Tcherniakova przyjechała jako autorka kostiumów Elena Zaytseva, zaś reżyserią świateł zajmował się Gleb Filschtinsky. Być może był to rodzaj eksperymentu na granicy prowokacji, a może pogoń za modą na Rosję – wszak do muzycznej realizacji Pierścienia Nibelunga w ostatnim Festiwalu Wagnerowskim w Bayereuth też zaproszono Rosjanina Kiriła Petrenko.

• « poprz.
• nast. »