Przegląd nowości

Łaska mediolańska na pstrym koniu jeździ

Szczegóły

Opublikowano: środa, 11, grudzień 2013 17:21

Faktem jest jednak to, że koncepcja realizatorska Traviaty była tyleż nowoczesna, co perfekcyjnie prowadzona zgodnie z intencjami reżysera, co nie znaczy, że wbrew myśli kompozytora. Wszystko tutaj miało sens, każda scena, każdy ruch, każdy gest, nawet każde ściągnięcie brwi, a rzecz o tyle istotna, że kamery kierowane przez ekipę telewizyjną RAI pokazywały mnóstwo zbliżeń, szczegółów niemalże anatomicznych, choć także doskonale „filmowano” sceny zbiorowe, w których chór opery La Scala wcale nie był homogeniczną masą sopranów, altów, tenorów i basów, ale różnorodną społecznością nieco rozwiązłej i próżnej elity artystyczno-finansowej Paryża. To co transmitowano ze sceny La Scali na cały świat, było tak drobiazgowo opracowane, i tak świetnie wyćwiczone przez artystów, że widz mógł nabrać przekonania, iż nie ma do czynienia z realizacją opery na deskach teatru, ale błyskotliwie zmontowanym filmem fabularnym kręconym w naturalnych wnętrzach. Zarówno warstwa dźwiękowa nie zawierała żadnych przypadkowych stuków, sapań czy odgłosów kaszlu dobiegających z widowni, jak też nigdzie nie można było dostrzec choćby cienia mikrofonu przypiętego do czoła albo kostiumu. W sumie pod względem technicznym transmisja Traviaty z Mediolanu była przykładem profesjonalizmu najwyższej próby i ukazywała cudowne możliwości technologii cyfrowej.

Wywołująca niekłamany zachwyt u polskiej widowni realizacja sceniczna dzieła Verdiego i bliski ideału przekaz satelitarny nie znalazł uznania tam, gdzie utwór powstawał, czyli w Mediolanie. Największe niezadowolenie , buczenie i gwizdy wywołało pojawienie się na scenie już po wybrzmieniu ostatnich taktów, rosyjskiej ekipy realizatorów z reżyserem Dmitri Tcherniakovem na czele. Moim zdaniem dało o sobie znać zachowawcze podejście miłośników opery do spuścizny Verdiego, chociaż ingerencja cudzoziemców w oryginalne libretto była stosunkowo niewielka.

• « poprz.
• nast. »