Przegląd nowości

Oniegin dla wytrwałych

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 08, październik 2013 17:41

Czyżby ten chorobliwy nadmiar wynikał z chęci wiernego odtworzenia rosyjskiej rodzajowości (nieśmiertelne brzozy), gubiącej się w szczegółach? Skądinąd Leński i Oniegin z wizytą do Łarinów przybywają wierzchem, skoro ten pierwszy ma przerzucone przez ramię siodło, a w scenie pojedynku dotychczasowi przyjaciele strzelają do siebie z dubeltówek, choć samej scenerii (tym razem z powalonym drzewem) nie sposób odmówić malowniczości. W końcu w trzecim akcie inscenizatorzy się opamiętują i dzięki temu pozostawia on w pamięci korzystne wrażenie. Przeniesienie akcji do Petersburga sygnalizuje monumentalna kolumnada, wśród której odbywa się bal u księstwa Grieminów.

Przybyły nań bezpośrednio z zagranicy Oniegin stara się nawiązać dawne kontakty towarzyskie, ale jest ignorowany, by nie powiedzieć lekceważony przez bawiących się gości, którzy nie odwzajemniają jego ukłonów i pozdrowień, ani nie zwracają nań uwagi, czyżby po skandalu, wywołanym przez pojedynek z Leńskim? Gdy po prezentacji Tatianie, a obecnie księżnej Griemin, Oniegin zaczyna żałować lekkomyślnie odtrąconej niegdyś jej miłości (w planie muzycznym to odwrócenie ról znajduje odzwierciedlenie w pojawieniu się motywów z jej ówczesnego wyznania, uczynionego w liście do tytułowego bohatera, podejmowanych teraz w jego śpiewie), okazuje się, że niepostrzeżenie bal dobiegł końca, a wielka sala opustoszała i pozostał on sam w przytłaczającej, pustej przestrzeni. W następnej, finałowej odsłonie, niczym Liza z Hermanem w „Damie pikowej”, Tatiana i Oniegin spotykają się nocą nad Newą, przy prószącym śniegu, snujących się oparach mgły i pod kolumnadą, mogąca sugerować Sobór Kazański. Tu dokona się ostatni akt ich historii, a więc ostateczne rozstanie, poprzedzone wszakże namiętnym pocałunkiem, a przez Eugeniusza uświadomienie sobie, że zmarnował swoje życie, mimo zaledwie dwudziestu sześciu skończonych lat, ale wtedy inaczej mierzyło się wiek.

• « poprz.
• nast. »