Przegląd nowości

Przepisane „Jezioro łabędzie”

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 12, wrzesień 2013 21:06

Swego czasu „Jezioro łabędzie” należało do najnudniejszych pozycji radzieckiego muzeum historii baletu, jak się wyraził Jerzy Waldorff o zakonserwowanym na tamtejszych scenach skostniałym tańcu klasycznym w układach między innymi pamiętających jeszcze czasy Mariusa Petipy z okresu największej świetności szkoły rosyjskiej. Obecność na jego przedstawieniu należała do trudnych i uciążliwych obowiązków każdego przybywającego tam cudzoziemca. Sarkis Paradżanian, wyszedłszy z łagru, w liście do Lili Brik, tak opisywał breżniewowski zastój, sprawiający, że podczas jego nieobecności nic się w Moskwie nie zmieniło: „Plisiecka jak tłukła łabędzia, tak tłucze”.

Na przełomie lat 80. i 90. niepokorny choreograf Boris Ejfman w swoim Petersburskim Teatrze Baletu, starającym się przełamać zastój w rosyjskiej sztuce tańca poprzez wprowadzenie do niej figur i kroków dance moderne, stworzył autorski spektakl „Czajkowski”, stanowiący opowiedzianą tańcem biografię intymną tego kompozytora, po raz pierwszy w rodzinnym kraju ujawniającą publicznie jego homoerotyzm.

Być może ten fakt, spektakularnie przywołany wcześniej w głośnym filmie „Kochankowie muzyki” skandalizującego i kontrowersyjnego reżysera Kena Russella (autora nie mniej głośnych „Diabłów” o historii księdza Grandiera i matki Joanny od aniołów), skłonił angielskiego choreografa Matthew Bourne’a do przepisania fabuły „Jeziora łabędziego” w tym właśnie duchu, a raczej orientacji, z przeniesieniem akcji do współczesnej Anglii. Jego widowisko, prezentowane na scenie londyńskiego Sadler’s Wells Theatre, w ramach letnich retransmisji przypomniało krakowskie kino „Kijów” w wersji 3W (trójwymiarowej, bo raczej nie 3D, jak się to często u nas określa, a co może się raczej zgoła z czym innym kojarzyć).

• « poprz.
• nast. »