Przegląd nowości

„Rodelinda”, albo na biegunach wokalnych rejestrów

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 25, czerwiec 2013 14:53

W odniesieniu do głosu Franca Fagiolego można by stworzyć nową kategorię – bohaterski (dramatyczny) kontratenor koloraturowy o bardzo szerokim wolumenie, swobodnie poruszający się od rejestru tenorowego do sopranowego, przy czym do tego pierwszego przechodzi bardzo płynnie, nie stosuje natomiast manierycznego sięgania do rejestru barytonowego, skądinąd naturalnego na ogół dla tego rodzaju śpiewaków, a który stanowi odpowiednik ekspresyjnego rejestru piersiowego w przypadku głosów kobiecych. Kontratenorzy lubią w ten sposób udowodnić, że nie padli, niczym Farinelli, ofiarą konnego wypadku, a ich sztuka jest wynikiem wyłącznie doskonale opanowanej techniki.

W ustępach da capo, obyczajem śpiewaków z epoki Haendla, wprowadza własne, dodatkowe ozdobniki np. w Confusa si miri l’infida consorte, zamykającej pierwszy akt, czy Vivi tiranno z trzeciego, poruszając się niekiedy na pograniczu wokalnej ekwilibrystyki. Jednocześnie w arii Con rauco mormorio piangono z drugiego aktu, z obojami w tle, ilustrującymi odpowiadające mu echo, udowodnił, że nieobca jest mu umiejętność śpiewania legato i pogłębiona ekspresja wokalna.

Bas Ugo Guagliardo nie tylko dysponuje dźwięcznym głosem, ale wykorzystuje go do wokalnego i psychologicznego uwiarygodnienia śpiewanej postaci. W tym celu posługuje się bogatym zestawem odcieni różnicowanej barwy i dynamiki, dobieranych w zależności od sytuacji oraz retorycznych potrzeb partii podstępnego i wiarołomnego Garibalda.

• « poprz.
• nast. »