GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowości„Owen Wingrave” Brittena w Théâtre Municipal de Colmar
Strona 3 z 5
Wreszcie wszyscy idą spać, z wyjątkiem Owena, który stawia czoła całej galerii rodzinnych portretów i wyraża swój niezłomny sprzeciw wobec rodzinnej przeszłości. W tym momencie stają przed nim duchy młodego chłopca i jego okrutnego ojca. Pojawia się też rzeczywista Kate, opowiadająca o swoim bólu z powodu utraconego z winy Owena spadku i honoru. Z początku jest już jakby układna wobec Owena, ale bardzo szybko powraca do kierowanych pod jego adresem gwałtownych oskarżeń o tchórzostwo. Sprowokowany tymi obraźliwymi zarzutami Owen postanawia udowodnić swą odwagę i zgadza się spędzić noc w nawiedzonym pokoju, który Kate zamyka za nim na klucz. Pani Coyle potępia gest Kate, która płacząc zagląda do pokoju i znajduje tam martwego Owena.
Britten pragnął nadać tej historii wymiar uniwersalny, pokazując postawę jednostki wobec wojny i każdej innej formy przemocy. Warto tu zresztą przypomnieć, że temat ten nawiązywał też bezpośrednio do jego osobistej sytuacji, gdyż uciekający przed wojennymi zmaganiami kompozytor wyjechał do Stanów Zjednoczonych i zamieszkał na Brooklynie, w domu wynajmowanym wspólnie z zajmującymi podobnie jak i on pacyfistyczne stanowisko przyjaciółmi. Zaś kiedy w 1942 roku powrócił do Anglii, przyznano mu status „obiektora sumienia”. Otóż Owen Wingrave jest jedyną operą ideologiczną Brittena i zarazem owocem panującej w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku atmosfery, którą wytworzyły rewolucyjne ruchy z roku 1968 i protest wobec wojny w Wietnamie. Dzisiaj może nas razić dość schematyczne przedstawianie przekonań i postaw, symbolizowanych za pomocą poszczególnych postaci opery, można też z łatwością wskazać na słabości warstwy muzycznej dzieła. Pomimo to warto jednak tę partyturę częściej przypominać, bo stanowi ona w dorobku Brittena trudne do pominięcia ogniwo.
|
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |