Przegląd nowości

Czas się wypełnił!, albo tajemnica podróżnego kuferka

Szczegóły

Opublikowano: środa, 13, marzec 2013 16:22

W jej wydobywaniu prozodii wagnerowskiego recytatywu przeglądała się cała historia niemieckiej pieśni. Prawie każda fraza w ujęciu tej artystki była starannie wyważona i dopracowana, imponując zarazem wycyzelowanym wykończeniem, a jej głos, operujący głównie w obszarze mezza voce, równie ujmująco brzmiał w ciemno zabarwionym rejestrze piersiowym, jak i sopranowym, z kolei o metalicznym brzmieniu. Jedynie w fortissimo, w tonach wykraczających poza naturalny wolumen jej głosu, z rzadka dawały znać o sobie oznaki pewnej forsowności.

Szlachetnie brzmiący głos Jolanty Żmurko, wciąż jednego z najpiękniejszych polskich sopranów, bez najmniejszego trudu przebijał się z ansamblu Dziewcząt-kwiatów, kuszących Parsifala, tak że dziw bierze, iż nie ulega on ich czarowi, chyba że pozostaje nieczuły na piękno muzyki w ogóle? Podobnie, jak w poprzednim akcie, nie przeżył w należyty sposób tajemnicy Graala pod postacią chorałowego motywu drezdeńskiego Credo, zaczerpniętego skądinąd z V Symfonii D-dur Reformacyjnej Felixa Mendelssohna, gdzie występuje jako drugi temat otwierającej ją introdukcji, powracający potem w repryzie. Nikołaj Dorożkin, wykonawca tego ostatniego, w wokalistyce wagnerowskiej odnalazł wreszcie najwłaściwsze pole dla swego bohaterskiego tenoru, nie zawsze najlepiej brzmiącego w repertuarze włoskim.

Razić mogło jedynie zbyt dosłowne przydanie mu wyglądu przygłupa, choć skądinąd taka jest tradycyjna egzegeza jego imienia (naiwny prostaczek).

Marian Kępczyński w pełni sprawdził się w wymagającej, choć niezbyt efektownej partii Gurnemanza. Korzystne wrażenie wywarł też Łukasz Gaj w epizodycznej roli Rycerza Graala, potwierdzając pozytywną opinię o swoich możliwościach wokalnych, powstałą po zaśpiewaniu przezeń Księcia Szujskiego w Borysie Godunowie.

• « poprz.
• nast. »