Przegląd nowości

„Alcyna” Händla w Opéra de Lausanne

Szczegóły

Opublikowano: środa, 07, marzec 2012 13:24

Rozgrywa on bowiem całą akcjęw przedziwnej, wypełniającej całą przestrzeń sceny w Sali la Métropole, scenografii (autorstwa Katriny Hieronimus) ograniczonej do trzypoziomowych, drewnianych rusztowań, wokół których poustawiane są lustra i otwarte od strony widowni garderoby. To na ten prymitywny szkielet wspinają się wykonujący swe partie soliści, aby zaraz potem schodzić po schodach na niższe poziomy, co stwarza wrażenie ciągłego i nieskoordynowanego, w dodatku kompletnie nie wiadomo czemu służącego ruchu.

Przebiega on zresztą na tle wyświetlanych w głębi sceny projekcjach wideo (Kristian Breitenbach), eksponujących na zmianę niebieskie, zielone lub najczęściej czerwone kolory i zdradzających ambicję przekazania jakichś symbolicznych, choć zupełnie niezrozumiałych znaczeń. Znacznie bardziej irytujące jest jednak systematyczne i chaotyczne ilustrowanie śpiewanych partii demonstrowanymi wokółwspomnianego rusztowania układami choreograficznymi, ograniczającymi się na ogół do lubieżnych uścisków, zmysłowych gestów i póz, składających się na rodzaj rozwlekłego, męczącego powtarzalnością i brakiem czytelnego przekazu baletu. Ten brak pomysłu na opowiedzenie historii targanej namiętnościami i niszczącej mężczyzn kobiety w połączeniu z nieumiejętnością prowadzenia gry aktorskiej i brzydkimi, raczej współczesnymi kostiumami (Katharina Beth) przynosi w rezultacie rozczarowującą warstwę wizualną tej produkcji.

• « poprz.
• nast. »