Przegląd nowości

"Mireille" w Opéra National de Paris

Szczegóły

Opublikowano: środa, 07, październik 2009 02:00

W 1854 roku młody francuski poeta Frédéric Mistral założył wraz z innymi zaprzyjaźnionymi poetami stowarzyszenie literackie "Félibrigé" stawiające sobie za punkt honoru ochronę i wzbogacanie języka i kultury drogiej ich sercu Prowansji. Manifestem powstałej w ten sposób grupy stał się napisany pięć lat później przez Mistrala poemat epicki Mirèio (Mireille), uważany jeszcze i dzisiaj przez mieszkańców południa Francji za kwintesencję prowansalskiej kultury, tradycji, języka i obyczajów. ów poemat wzbudził wielki entuzjazm Charles'a Gounoda, który postanowił napisać na jego podstawie operę i w tym celu powierzył zredagowanie libretta Michelowi Carré. Powiedzmy od razu, iż ten ostatni wywiązał się ze swego zadania sumiennie, ale bez polotu, trzymał się bowiem tak kurczowo poetyckiego przecież tekstu Mistrala, że nie udało mu się zbudować ciekawej z dramaturgicznego punktu widzenia i zdolnej do pobudzenia zainteresowania odbiorcy intrygi. Brakuje w niej zaskakujących punktów zwrotnych, nagłych i wzbogacających akcję wydarzeń, teatralnego nerwu, zaś przewidywalność rozwoju perypetii głównych bohaterów może widza z czasem nużyć.

Opéra National de Paris/ Agathe Poupeney

Mamy tu bowiem do czynienia z osadzoną w położonym nad rzeką Rodan miasteczku Arles historią miłości Mireille do Vincenta, syna biednego wikliniarza Ambrożego. Przeszkodą w urzeczywistnieniu ich marzeń są Ramon, ojciec dziewczyny, i zakochany też w Mireille poskramiacz byków: Ourrias. Zrozpaczona nieprzejednanym stanowiskiem ojca dziewczyna wyrusza w pielgrzymkę do Sainte-Marie aby oddać się tam pod opiekę Matki Boskiej. Wędrówka przez rozpaloną słońcem pustynię Crau doprowadza ją jednak do skrajnego wyczerpania i ostatecznie Mireille umiera w ramionach czekającego na nią w kaplicy Vincenta.

Prapremiera nowej opery Gounoda, mająca miejsce w 1864 roku w paryskim Théâtre-Lyrique, zakończyła się bolesną klęską, która z kolei sprowokowała serię dokonywanych - często bez wiedzy autora - na libretcie poprawek i retuszy. Dopiero w 1939 roku dzięki pracującym z zaangażowaniem nad odtworzeniem pierwotnej wersji partytury Guy Ferrantowi i Henri Büsserowi, skądinad uczniowi Gounoda, Mireille odzyskała swoją oryginalną formę. Od tamtej pory pojawiała się ona regularnie z powodzeniem w paryskiej Opéra Comique, a także w innych teatrach francuskich, natomiast nigdy jeszcze nie oglądano jej na scenie Opéra National de Paris.