Przegląd nowości

"Tannhäuser" w Opéra National de Paris

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 20, październik 2011 02:00

Ogólnie rzecz ujmując można powiedzieć, że całe przedstawienie kanadyjskiego reżysera jest jakby analizą bezlitosnej i ostrej walki toczącej się we wnętrzu artysty podczas każdego procesu twórczego pomiędzy umysłem i cielesnością, duchem i popędami. Ciekawa jest końcowa scena, w której owinięte w białe prześcieradła Elżbieta i Wenus kładą się obok siebie, stając się niejako w tym momencie siostrami-bliźniaczkami. Pierwsza z nich personifikuje intelekt, rozwagę, duchowość i bezpieczeństwo, zaś druga - pasje, namiętności, zmysłowość i zagrożenie.

Carsen pokazuje, że te oba bieguny, te pozornie tak odległe sfery, nawzajem się uzupełniają i są absolutnie niezbędne do twórczej równowagi. Zapewne również z tego powodu Wolfram staje się w pewnym momencie jakby odbiciem wyciszonego już i pogodzonego ze swoim losem Tannhäusera. Ten ostatni może nareszcie zawiesić swoje dzieło w galerii sztuki, jednak tajemnica tworzenia sprawia, że widz nigdy nie dojrzy, co tak naprawdę ów obraz przedstawia. Można oczywiście z taką wizją opery się nie zgadzać, ale nie sposób odmówić Carsenowi wyobraźni, intrygujących pomysłów, konsekwencji.

Oczekiwana w roli Elżbiety szwedzka artystka Nina Stemme, która nareszcie po raz pierwszy występuje na scenie Opery Paryskiej, poraża niebywałym autorytetem i osobowością,  mocą przyciemnionego sopranu (szczególnie kiedy z woli reżysera przemierza powoli całą widownię, podobnie zresztą jak nieco później czynią to udający się na zamek Wartburg goście-chórzyści), umiejętnością niuansowania klimatów, wspaniałym frazowaniem czy idealnie podtrzymanym piano.