Przegląd nowości

Chór – zbiorowa akuszerka

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 24, kwiecień 2023 21:12

Ten artysta o mocnym, nośnym i dobrze prowadzonym głosie oraz sugestywnej grze aktorskiej sięgał bez problemu w najwyższe rejestry i górował nad innymi, nawet szumiącą maszynerią sceniczną. Azucena, jego sceniczna matka, była także wiarygodna dzięki pięknemu aksamitnemu głosowi Ewy Zeuner, choć może brakowało tu bardzej dramatycznych tonów. Śmieszne wydało się natomiast zainscenizowanie walki zwykłymi patykami między matką i synem.

Tak można się bawić z kilkuletnim chłopczykiem, a nie ze starym chłopem, który ma niebawem ruszyć w śmiertelny bój ze swym wrogiem. O roli Leonory już wspomniałam, ale uważam, że tej solistce należałoby zakazać pod groźbą kary robienia ze swego głosu sopranu spinto, a tym bardziej sopranu dramatycznego. Wszystko co piękne wtedy zostaje popsute. Przyzwoicie spisali się panowie śpiewający barytonami – Bartłomiej Misiuda jako Hrabia di Luna i Rafał Pawnuk (może nawet bardziej dramatycznie wyrazisty) jako Ferrando.

Ładnie tenorem zaśpiewał Paweł Wolski w roli Ruiza. Dobrze też wypadła w niewielkiej rólce powiernica Leonory Izes – Sandra Klara Januszewska. Opera na Zamku w Szczecinie może odnotować sukces muzyczny w konkurencji jednej z najtrudniejszych. Scenicznie przedstawienie ma wiele ciekawych pomysłów, które interesująco się zaczynają, a nie mogą sensownie się zakończyć. Reżyserka nie wpadła np. na pomysł co zrobić z długim czerwonym trenem Leonory. Zatrudniono do tego celu sobowtórkę amantki, która odpięty tren próbowała spuścić ze sceny albo upchnąć w jakiejś dziurze. A trzeba pamiętać, że zakończenie każdej scenicznej akcji bywa ważniejsze niż początek, gdyż brak pomysłu na zamknięcie psuje całość.

                                                                     Joanna Tumiłowicz

• « poprz.
• nast. »