Przegląd nowości

Chór – zbiorowa akuszerka

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 24, kwiecień 2023 21:12

Ani to historyczny ubiór, ani do „tańca z gwiazdami”. Kostiumograf najpierw powinien przyjrzeć się sylwetce solistki Joanny Tylkowskiej-Drożdż i tak zaprojektować odzienie, aby ukryć wady sylwetki, a nie je uwypuklać. A przecież miał do czynienia z kluczową postacią tej tragedii rodzinnej, a do tego z solistką obdarzoną pięknym głosem lirycznym, o interesującej, ciepłej barwie, zwłaszcza gdy śpiewa piano – np. cavatinę Tacea la notte placida. W kolejnych aktach twórcy przedstawienia zlitowali się nad nią i otrzymała długą do ziemi czerwoną suknię, nawet z kilkunastometrowym trenem. Aby zakończyć sprawę kostiumów powiedzmy, że stary hrabia i jego synowie mają okrycia wierzchnie z połyskującej na złoto tkaniny.

Mimo zagmatwania treści przez Verdiego wiadomo kto jest kim. Jednym z najlepszych pomysłów inscenizacji jest okrąg – lustro czasu i życia, w którym odprawiane są wybrane pantomimiczne scenki, niekiedy nie mające związku z akcją, jak np. przemoc fizyczna starego hrabiego wobec żony, czy może kochanki, trudno zgadnąć.

Ale ciągła obecność tego elementu dekoracji na scenie, co zaprojektowała Magdalena Musiał, daje wszystkim czterem aktom Trubadura spójność. Szkoda tylko, że ów kręcący się wokół osi wielki okrąg oraz dodatkowo scena obrotowa robią zbyt wiele hałasu, co przeszkadza w odbiorze muzyki. Dobry wydawał się pomysł z kurtyną z delikatnej, lekkiej tkaniny, której falowanie zapowiadało prawdziwy dramat. Niestety owa kurtyna była nieco za krótka i widzowie podglądali co się dzieje na scenie przed rozpoczęciem kolejnych aktów. Opery Giuseppe Verdiego są wokalnie bardzo wymagające. Trubadur nie pozwoli rozkoszować się muzyką, jeśli nie zatrudni się do wykonania czwórki doskonałych solistów: tenora, sopranu, barytona i altu. Warunek ten spełniał z pewnością Manrico w wykonaniu Dominika Sutowicza. 

• « poprz.
• nast. »