Przegląd nowości

Niegdysiejszej c.k. monarchii czar albo Ochs wszechczasów

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 20, kwiecień 2023 10:33


Swoistą karykaturą jest Włoski śpiewak w ujęciu René Barbery. Jak przystało na stereotypowe wyobrażenie tenora, niski i otyły, na dodatek za sprawą charakteryzacji i kostiumu mogący kojarzyć się z alfonsem, co będzie skądinąd korespondowało z domem publicznym w trzecim akcie. 
Jako Księżna Marszałkowa wystąpiła posągowej postury Lise Davidsen, a Zofii postaci i głosu użyczyła Erin Morley.


Wszystkie trzy wymienione śpiewaczki świetnie 
poradziły sobie zarówno z konwersacyjnym stylem w znacznej mierze wypelniającym tę operę,  określoną gatunkowo jako komedia do muzyki (Komedie für Musik), jak i długimi frazami opartymi na kantylenie, boskiej w przypadku Zofii we wspomnianym duecie z drugiego aktu.


Z obsady wyróżnili się jeszcze: Annina z pary włoskich intrygantów w wykonaniu Katheriny Goeldner, w charakterystycznej arietcie Herr Kavalier! z drugiego aktu, oraz Brian Mulligan jako niefortunny łowca tytułu arystokratycznego dla córki.
 Przedstawienie poprowadziła Simone Young (pierwszą kobietą, która 13 stycznia 1976 zadyrygowała w Metropolitan Opera przedstawieniem Traviaty była Sarah Caldwell). 
Jej interpretacja odznaczała się muzykalnością i wrażliwością na detale o zgoła kameralnej fakturze, przeciwstawiane ustępom o wybitnie symfonicznym zacięciu. Poprzez staranne dobieranie odcieni dynamicznych, wykorzystanie zróżnicowania agogicznego, polegającego na stopniowaniu długości pauz, dopowiadała wraz z orkiestrą stany emocjonalne postaci, kształtowała kalejdoskopowe następstwo zmieniających się sytuacji.
 To był jeden z tych spektakli, które na długo pozostają w pamięci.


                                                                    Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »