Przegląd nowości

Niegdysiejszej c.k. monarchii czar albo Ochs wszechczasów

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 20, kwiecień 2023 10:33


Można by myśleć o uwiarygodnieniu scenicznego wizerunku Oktawiana poprzez obsadzenie w tej roli  kontratenora, jak to ostatnio się praktykuje w przypadku Mozartowskiego Cherubina czy Gounodowskiego Siebla, pierwotnie też pomyślanych na głosy kobiece.
 Sądzę jednak, że jest to partia nie do udźwignięcia dla śpiewaka operującego sztucznym rejestrem.


Zarazem Samantha Hankey jako Oktawian została doskonale ucharakteryzowana na męską postać, dzięki czemu zatarciu uległy jej cechy kobiece i nie odczuwa się sztuczności zabiegu, podyktowanego głównie względami natury muzycznej.
 W przypadku tej roli mamy do czynienia z piętrowym en travesti, skoro śpiewaczka wciela się w młodzieńca, który z kolei udaje dziewczynę.
Hankey jako Mariandel zmieniła nawet tembr głosu, a w odpowiadającym jej tekście librecista Hugo von Hofmansthal posłużył się wiedeńskim dialektem.


W omawianej inscenizacji, wbrew powszechnie przyjętej praktyce, każącej mniemanej pokojówce,  udawać naiwne i niewinne wiejskie dziewczę, przejmuje ona inicjatywę i jest stroną uwodzącą Ochsa.
Czyste piękno finałowych: tercetu Marie Theres'!/ Hab 'mir's gel…i duetu, wywołuje faustowskie skojarzenie z chęcią zatrzymania czasu na wzór hasła Goethego: Chwilo trwaj, jesteś piękna.
 Ich harmonię i spójność zapewnia właśnie wyłączne wykorzystanie głosów kobiecych, co zakłócone zostałoby poprzez wprowadzenie tenora. Skądinąd Strauss żywił awersję do tej odmiany głosu, artystów nim się posługujących oraz towarzyszącej im otoczki obyczajowej. A zatem obsadzał ich w rolach nie budzących sympatii (Herod w Salome, Egistos w Elektrze).

• « poprz.
• nast. »