Przegląd nowości

Niegdysiejszej c.k. monarchii czar albo Ochs wszechczasów

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 20, kwiecień 2023 10:33


A trzeci akt dzieje się zgoła współcześnie, w dzielnicy czerwonych latarni, z umawiającymi się za pomocą telefonów komórkowych call girlsami i burdeltatą przemienionym w drag queen (w oryginale jest to właściciel gospody).
A to wszystko by złapać w potrzask barona Ochsa z Lerchenau w Krainie czyli dzisiejszej Słowenii. 
A więc prowincjusza - fanfarona, prawdopodobnie nadrabiającego miną i przechwałkami o swych miłosnych podbojach. Za sprawą Günthera Groissböcka to właśnie postać kawalera, pozbawionego nie tylko srebrnej róży, ale i ogłady, wysunęła się na czoło obsady.


Można było obcować z rzadkim na muzycznych scenach przykładem aktorstwa operowego najwyższej próby.
Austriacki bas buduje charakterystyczność postaci w równym stopniu środkami wokalnymi (efektowne schodzenie do niskich dźwięków oktawy wielkiej), co i aktorskimi, jednocześnie prowadząc na przykład konwersację z Księżną Marszałkową i uwodząc jej rzekomą pokojówkę Mariandel.


A wszystko to wyprowadzone ściśle z partytury i precyzyjnie skoordynowane z jej rytmem.
Na koniec udaje się mu wydobyć z postaci rejestr tragiczny, gdy przeistacza się w ofiarę intryg, którego kosztem się zabawiono, jak wcześniej w przypadku innych operowych figur komicznych: Don Pasquale czy Falstaffa. Okpiono i uczyniono pośmiewiskiem, tak że w końcu po ludzku zaczyna być go trochę żal. 
Panuje fałszywe przekonanie, że dzieło Straussa za sprawą walca stanowi apoteozę Wiednia, a faktycznie ten pierwszy jest w nim przejawem pospolitości, a jego motyw pojawia się wraz z wejściem aroganckiego barona Ochsa i ustaje wraz ze sromotną rejteradą tej persony.


• « poprz.
• nast. »