Przegląd nowości

Teatr chce wiosny w Polsce

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 19, marzec 2023 14:54

Chciał jej także Stefan Żeromski, który o nieziszczonych nadziejach pisał w Przedwiośniu, marzył też o szklanych domach. Była to jego wizja zbiorowego szczęścia, marzenie o dobrobycie i sensownym rozwoju społecznym. Ku temu również prowadzi adaptacja powieści w Teatrze Powszechnym w Warszawie, a opowieść o szklanych domach w reżyserii Pawła Łysaka według scenariusza Pawła Sztarbowskiego, zajmuje pokaźne miejsce.

Skupię się jednak na pewnych pomysłach muzycznych i plastycznych, które prowadzą nas po drogach Cezarego Baryki, czyli Michała Czachora. Na początku, po lewej stronie sceny, mamy jakby autentyczne zdjęcie rodziny Baryków wykonane w Baku, które od 1806 roku było pod panowaniem Rosji. Chłopak trzyma w rękach misia i takiego samego dodano już mocno przerośniętemu Cezaremu Baryce, którego z rodzicami w tej samej aranżacji umieszczono po prawej stronie sceny. Mama Czarusia – Klara Bielawka – wykonuje wyginając ramiona wschodni taniec do pieśni pełnej melizmatów. To symbolizuje orientalną kulturę miejsca, które po rewolucji stało się stolicą Azerbejdżanu, później Radzieckiej Republiki, a dziś niepodległego państwa.

Ale okrutne dzieje naznaczonej buntem krainy doprowadziły do ludobójstwa mniejszości ormiańskiej i w tym procederze Baryka pośrednio uczestniczy. Wzrusza go ciało pięknej martwej dziewczyny i ten straszny epizod Dominik Strycharski, twórca muzyki do spektaklu, oprawia w podkład dźwiękowy wzmocnionych elektronicznie uderzeń o szprychy kręcącego się koła, które w domyśle potrąca zwisająca ręka dziewczyny. To prosty, ale emocjonalnie wyrazisty szczegół inscenizacji, element scenografii Roberta Rumasa, ale także rodzaj instrumentu perkusyjnego, zwłaszcza, że koło „obsługuje" na przodzie sceny aktorka grająca zmarłą już matkę Cezarego.

• « poprz.
• nast. »