Przegląd nowości

„Tosca“: powiew nowego

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 13, grudzień 2022 18:56

W ogóle nie nadużywa przesadnej dynamiki, preferując jej subtelniejsze odcienie. Początkowo mogło się wydawać, że baryton Mikołaja Zalasińskiego nie posiada dramatycznego ciężaru gatunkowego, gęstości i ciemnego tembru, nieodzownych w partii Scarpii. Aliści, sięgnięcie do wysokiego rejestru w Te Deum robiło wrażenie. W następnym akcie, w obydwu ariosach, w pełni sprostał stawianym przez nie wymaganiom. Orkiestra pod batutą Piotra Sułkowskiego okazała się partnerem solistów w pełnym tego słowa znaczeniu.

Na przykład ograniczając dynamikę i zwalniając tempo przed ostatnim wejściem Toski w duecie ze Scarpią w pierwszym akcie, a co za tym idzie tym bardziej je eksponując. W drugim akcie dyrygent umiejętnie posługiwał się pauzami w kształtowaniu jego dramatycznego przebiegu.

Wydobywał ponadto nieoczekiwane barwy Pucciniowskiej partytury, zwłaszcza w odniesieniu do perkusji, ukazując całe wyrafinowanie jego instrumentacji, co doceniał nawet Gustav Mahler, zdecydowany przeciwnik włoskiego kompozytora. Gdy w czasie pierwszej przerwy p. Sułkowski zaskoczył mnie przed jednym z fotogramów w foyer, dowiedziałem się, że może to być efektem zastosowania innowacyjnego rozmieszczenia orkiestry w kanale, ze skrzypcami i altówkami po obydwu stronach dyrygenta, a z kolei z perkusją po ich bokach, a wiolonczelami i za nimi kontrabasami po środku. Po raz pierwszy w Operze Krakowskiej, przynajmniej za mojej pamięci, wprowadzono obyczaj wychodzenia śpiewaków przed kurtynę po zakończonym akcie. A zatem nadchodzą zmiany.

                                                                             Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »