Przegląd nowości

„Katia Kabanova” Janáčka na kopenhaskiej scenie

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 01, październik 2022 19:23

Na scenie teatru operowego w Kopenhadze można w chwili obecnej oglądać nową inscenizację Katii Kabanovej Leoša Janáčka, czeskiego kompozytora żyjącego w latach 1854-1928. Katia, jedna z jego późnych oper, napisana w latach 1919-21, grywana jest obecnie stosunkowo często, jest teraz moda na Janáčka, jego muzyka jest bowiem zarówno nowoczesna, jak i tradycyjna, a opery są nie za długie i nie wymagają zbyt wiele od widza. Osobiście zawsze odczuwam swojego typu niedosyt w stosunku do oper Janáčka, które wydają mi się niezbyt dopracowane dramatycznie.

Tak też i Katia, która w zasadzie jest operą jednoosobową, należy w całości do Katii, to właściwie tylko główna bohaterka daje się nam poznać, jako kobieta uwięziona i zaplątana w społeczne i moralne konwencje panujące wokół. Wszystkie inne postacie wokół Katii, to rodzaj szybkich szkiców do bardzo niepełnych portretów. Nawet ukochany Katii, Borys, nie ma żadnej większej arii, a scena miłosna pomiędzy nimi, moment, który aż prosi się o wspaniały duet, jest tak krótka, że trudno zrozumieć, dlaczego ma ona aż tak wielkie znaczenie dla dalszego rozwoju akcji.

Scena burzy, skądinąd wspaniale orkiestrowana, jest też zbyt krótka i występuje za wcześnie w stosunku do dramaturgii trzeciego aktu. Reżyser kopenhaskiego przedstawienie (skądinąd sprowadzonego z Anglii, jest to bowiem powtórzenie premiery z festiwalu w Glyndebourne), Damiano Michieletto, próbuje wybrnąć z problemów, jakie narzuca sama opera (wiele bardzo krótkich scen o różnorodnej treści) umieszczając całą akcję na prawie ogołoconej scenie z przesuwanymi, białymi ścianami, i z białą kanapą jako jedynym meblem. Dodaje do tego wiszące z góry klatki dla ptaków, początkowo nieliczne, a w miarę upływu akcji, coraz to liczniejsze. W momencie końcowej katastrofy, którym jest samobójstwo Katii, wszystkie klatki spadają z wielkim hukiem na scenę.

• « poprz.
• nast. »