Przegląd nowości

Rewia Voltaire

Szczegóły

Opublikowano: środa, 19, czerwiec 2019 10:07

Akcja tylko poprzez wiedzę publiczności o Wolterze i jego czasach może kojarzyć się z Oświeceniem, albowiem w scenografii łączą się realia z różnych epok, tworząc autonomiczną, ale spójną całość. Reżyser zachowuje „parytet” w równie bezceremonialnym obchodzeniu się z rozmaitymi tradycjami wyznaniowymi: wspomniany kankan zakonnic i inkwizytorów w sekwencji lizbońskiej, w pewnym momencie przechodzący w wirowanie na wzór derwiszów mewlewich.

W następującej po niej sekwencji paryskiej pojawiają się upostaciowane przez tancerzy postacie rabina i arcybiskupa, którzy zakręcą walca, w czym dopatrzyć się można reminiscencji z cricotage’u Gdzie są niegdysiejsze śniegi Tadeusza Kantora, gdzie bracia Lesław i Wacław Janiccy jako kardynałowie wiodą tango, a w sekwencji amazońskiej pojawia się Paquette przebrana w zakonny habit, lecz zachowująca się w nim nader swobodnie.

Gdy pod koniec pierwszego aktu akcja przenosi się do Kadyksu, nad dekoracjami unoszą się cztery małe żaglowce, a gdy bohaterowie postanawiają wypłynąć do nowego Świata, w głębi sceny przesuwa się szkielet dwumasztowca. Scenom wojny, a potem sztormu i zatonięcia statku towarzyszą rozbłyski świateł, a morskie fale imitują bele rozpostartej materii niczym w Brechtowskim przedstawieniu Wyjątek i reguła Georgio Strehlera, na którego tak lubi się powoływać Michał Znaniecki. Zresztą pod względem zawiłości akcji Kandyd śmiało może konkurować z librettami oper barokowych, gdyby do przypowieści Voltaire’a muzykę napisał na przykład współczesny mu Johann Christian Bach. 

• « poprz.
• nast. »