Przegląd nowości

Nieobyczajności i nieprzystojności operowe

Szczegóły

Opublikowano: środa, 13, luty 2019 15:11

W dalszym ciągu wyjaśni się jego tożsamość. Okazuje się być melomanem, od czasu do czasu niemogącym się powstrzymać i włączającym się do przebiegu muzycznego, ku jego niezadowoleniu wyręczając Don Alfonsa, a w arii Ferranda Un’aura amorosapodejmuje z nim śpiew, wskutek czego pod koniec przeobraża się ona, wbrew oryginalnej partyturze, w duet (czyżby reżyser zapatrzył się i zasłuchał w Tragedię Carmen Petera Brooka, gdzie w duecie śpiewają tytułowa bohaterka i Micaëla?).

Podobnie jest w finale pierwszego aktu. Zresztą efekt ripieno, a więc zdwojenia głosów, zaznaczył się już w pierwszej arii Dorabelli Smanie implacabili, której linię melodyczną podejmuje także Fiordiligi. W trakcie tercetu Soave sia il vento łagodne wiatry materializują się w osobach dwóch półnagich tancerzy i baleriny w trykocie.

Po odjeździe narzeczonych przemeblowują oni scenę, zastawiając ją charakterystycznymi, zielonymi i zaokrąglonymi praktykablami, przez które w dalszym ciągu będą musieli przeskakiwać chórzyści, a następnie na cokołach nieruchomieją, zastygając jako żywe posągi. Rozpoczyna się albańska maskarada, w tym spektaklu przybierająca oblicze i kostiumy roc(k)okowe na co wskazują zarówno peruki solistów, jak i fraczki panów oraz toalety pań. W następujących scenach uwodzenia sióstr przez przebranych ukochanych, tancerze ożywają i w tle oddają się pieszczotom, tworząc queerowy trójkąt miłosny.

• « poprz.
• nast. »