Przegląd nowości

Gdzieś w Europie… albo Manru, cygański Zygfryd

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 22, listopad 2018 17:06

Oboje sięgali też do subtelniejszych środków wokalnego wyrazu jak cieniowanie czy ściszanie, wskutek czego ich dramat nabierał większej wiarygodności, a zarazem stawał się bardziej wzruszajacy. Godnym ich partnerem okazał się Leszek Skrla we wspomnianej, eksponowanej partii Uroka, głosem w pełni wydobywając i wyrażając sprzeczności jego natury, co po części stanie się powodem tragedii. Ponadto w pierwszej obsadzie Anna Lubańska wystąpiła jako Matka Ulany, która nie może pogodzić się z „hańbą” córki, ale zarazem niezdolna jest do ostatecznego jej odtrącenia.

Można natomiast mieć pretensje do kostiumologa, że oszpecił tytułową postać, odziewając ją w karykaturalnie szerokie spodnie, naciągnięte wysoko ponad stan, oraz w białą koszulę w nie wpuszczoną, zamiast swobodnie wyłożonej po wierzchu, wskutek czego sylwetka śpiewaka, odbiegająca od niekształtności dawnych tenorów, sztucznie nabrała niezgrabności i krępego charakteru.

Bezsprzecznie niekwestionowaną bohaterką drugiej obsady okazała się Monika Korybalska, której głos pewnie i naturalnie brzmiał na przestrzeni całej tessytury partii Azy. Stworzyła też pełnokrwistą postać sceniczną, w pełni odpowiadającą wyobrażeniom o kusicielskiej naturze cygańskiej piękności. Agnieszka Kuk wydobyła przede wszystkim liryczny rejestr partii Ulany, choć pod względem południowej urody mogło się wydawać, że nie w pełni odpowiada typowi słowiańskiemu, choć w rzeczywistości, jak jej bohaterka, faktycznie pochodzi z gór.

• « poprz.
• nast. »