Przegląd nowości

Carmen assoluta

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 16, lipiec 2018 18:05

Elīna Garanča ma partię Carmen wystudiowaną i dopracowaną w najdrobniejszych szczegółach, zarazem nigdy nie pozwalając sobie na jakiekolwiek, najmniejsze nawet przerysowanie. W Habanerze dobiera rozmaite barwy brzmieniowe oraz operuje zróżnicowaną dynamiką, z pewnie brzmiącym dochodzeniem pełnym głosem do wytrzymanego „f” z fermatą oraz z zakończeniem refrenu za pierwszym razem efektem fil di voce, czyli ściszeniem, by za powtórzeniem rzecz odwrócić, wzmagając natężenie głosu. 

Seguidilli nadała wysubtelniony przebieg za sprawą śpiewu mezza voce i częstych pianissim. Ekspresyjna aria „z kartami” wykonana została nasyconym głosem, ale bez manierycznego nadużywania rejestru piersiowego. Z kolei Pieśń cygańska mieniła się kolorystycznie, z dyskretnie zaznaczonym crescendem. Wszystko to z nawiązką zrekompensowało pewien zawód sprawiony w pierwszej części. Wykonanie arii Joanny Простите вы, холмы, поля родные z Dziewicy orleańskiej Piotra Czajkowskiego sprawiało wrażenie pewnej powierzchowności i niepełnego osadzenia w głosie, co przejawiało się między innymi w prześlizgiwaniu się w portamentach, czyli płynnych przejściach pomiędzy odległymi dźwiękami. W sławnej arii Dalili Mon cœur s’ouvre à ta voix z opery Camille’a Saint-Saënsa na pierwszy plan wysuwało się wzorowe prowadzenie frazy w rozlewnych kantylenach, ale nie dostawało większej siły ekspresji, między innymi z powodu braku ciemniejszego odcienia w barwie głosu. Z kolei w arii Me voilà, seule enfin! tytułowej królowej Saby, ale nie tej słynniejszej Karla Goldmarka, lecz mniej znanej Charles’a Gounoda, początkowo ujmowało wokalne aktorstwo, przejawiające się w sięganiu po dyskretne kontrasty wyrazowe, ale raziło nerwowe uciekanie z wysokich dźwięków.

• « poprz.
• nast. »