Przegląd nowości

Rota i Puccini w Opéra de Montpellier

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 13, czerwiec 2017 14:01

Na czele Orchestre national Montpellier Occitanie stoi młody, ale bardzo sprawny i już doświadczony włoski dyrygent Francesco Lanzillotta, który z prawdziwym znawstwem wydobywa frapujące subtelności partytury Nino Roty. Kiedy kochankowie pozostają w „miłosnym zwarciu” orientalne chromatyzmy ustępują miejsca rytmowi walca, kiedy po pierwszym starciu z Komandorem zaczynają myśleć o ucieczce – słychać fragment o niemalże Gershwinowskim klimacie, a kiedy Komandor upuszcza but – rozlegają się wolne jazzowe rytmy.

W innych miejscach można dostrzec postromantyczne reminiscencje, odcinki w stylu Prokofiewa czy utrzymane w kpiarskim tonie arie, zwłaszcza w scenie końcowej, w której kierownik hotelu niemalże wykrzykuje swoją pobudkę. Orkiestra wzmacnia śmieszność poszczególnych epizodów, podkreśla liryzm niektórych wokalnych pasaży, imituje rozmaite dźwięki, jak dajmy na to stuk upadającego buta. Wreszcie komiczny wymiar tej swoistej opera buffa dużo zawdzięcza obecności chóru, którego interwencje są naszpikowane akcentami i rytmami pochodzącymi bezpośrednio z ówczesnych reklam radiowych.

Marie-Eve Signeyrole postanowiła znaleźć sprytny sposób na pokazanie, iż opera Pucciniego jest w pewnym sensie dalszym ciągiem akcji z jednoaktówki Roty. Jej reżyserski zabieg polega na tym, że postać Portiera z tej drugiej pozycji staje się głównym bohaterem opery Pucciniego, który jest w dodatku kreowany przez tego samego artystę. W jednym i drugim przypadku chodzi tu o protagonistę, który osiąga swoje cele za pomocą umiejętnego manipulowania otoczeniem. Podobnie ci sami soliści, którzy wcielają się w role zakochanych u Roty, są dalej zakochaną parą w Giannim Schicchim, to znaczy Laurettą i Rinuccio.

• « poprz.
• nast. »