Przegląd nowości

Rota i Puccini w Opéra de Montpellier

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 13, czerwiec 2017 14:01

Celnym zabiegiem jest rozgrywanie akcji w jednym - a nie trzech, jak wskazuje libretto - pokoju, który dzielą między siebie wszyscy goście hotelowi. Reżyserka po mistrzowsku oscyluje na granicy napięcia i humoru, ukazując postać niewinnej ofiary otoczenia - i psychicznego schorzenia - która w wyniku swojego stanu staje się jednocześnie prześladowcą. Signeyrole przyznaje, że zainspirowały ją klimaty filmów Hitchcocka, który potrafił wywołać pełną niepokoju atmosferę oczekiwania jedynie za pomocą odpowiedniej gry pochodzących z różnych źródeł świateł.

Stąd zapewne obecność w spektaklu zjeżdżających spod sufitu nocnych lampek. Reżyserka sprawnie wykorzystuje też przygotowane przez nią samą projekcje wideo, a zwłaszcza łapaną na żywo przez kamerę ekspresję twarzy Neurastenika, który z kolei często obserwuje życie hotelowe przez małą dziurkę w lustrze. Zarówno zbliżenia jego twarzy, jak i ogromne powiększenia oka i źrenicy zwracają uwagę na to, iż tytułowy bohater musi nieustannie stawać twarzą w twarz z samym sobą i ze swoim problemem.

Siła tej realizacji tkwi jednak przede wszystkim w bezbłędnie i niezwykle precyzyjnie ustawionej grze aktorskiej. W postać Neurastenika wciela się obdarzony nieprzeciętną vis comica Bruno Praticò, pokazujący swego bohatera jako komicznego bufona o neurotycznej osobowości, którego relacje z otoczeniem i z samym sobą są nieustającym źródłem konfliktów. Komandor w kreacji Kévina Amiela staje się tutaj bogatym pedantem, zaś oddająca się w ukryciu miłosnym uniesieniom para (Giuliana Gianfaldoni i Davide Giusti) to żałosne ofiary mieszczańskiej moralności. Obok nich doskonałe role prezentują Bruno Taddia (Portier) i Charles Alves da Cruz (Pokojowy). 

• « poprz.
• nast. »