Przegląd nowości

Zapomniane primadonny II

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 26, marzec 2011 01:00

W sumie zaśpiewała w tym teatrze 23 partie w 427 przedstawieniach w ciągu dziesięciu sezonów. Bywała partnerką Carusa w Pajacach Leoncavallo (Nedda), Cyganerii Pucciniego (Musetta), Balu maskowym (Oskar). Z Marceliną Sembrich-Kochańską podziwiano ją w Zemście nietoperza (Adela), z Adamem Didurem spotkała się 3 stycznia 1912 roku w amerykańskiej premierze La donne Curiose Wolfa-Ferrariego prowadzonej przez Toscaniniego. Ceniono ją również za śpiewanie partii wagnerowskich, najbardziej za: Ewę w Śpiewakach norymberskich oraz Sentę w Holendrze tułaczu. Ostatni raz wystąpiła na tej scenie 20 kwietnia 1914 roku jako Gretel w Hänsel und Gretel Humperdincka. Kolejne lata jej kariery związane są z europejskimi scenami - Hamburg, Paryż, Londyn, Wiedeń.

W latach 1908-09 wystąpiła na Festiwalu Wagnerowskim w Bayreuth. Zaczęła jako Waldvogel (Leśny ptaszek) w Zygfrydzie później była jedną z Cór Renu (Wellgunde) w Złocie Renu. Była też w tym czasie - i później również - wykonawczynią tych partii w przedstawieniach tetralogii Pierścień Nibelunga w nowojorskiej Metropolitan, gdzie śpiewała z powodzeniem również partię Gerhilde w Walkirii oraz Wellgunde w Złocie Renu i Zmierzchu bogów. W sumie w latach 1905 - 1914 zaśpiewała w Nowym Jorku w trzynastu cyklach Pierścienia. Jednak karierę artystyczną zakończyła na scenie Opery Wiedeńskiej w 1923 roku.

Zmarła w Londynie w 1962 roku

Śpiewaczka i dyrygent

Niewiele osób pamięta, że żoną Tulio Serafina, znakomitego włoskiego dyrygenta była pochodząca z Krakowa polska śpiewaczka Helena Rakowska (Rakoska Elena), mająca za sobą kształcenie głosu w Wiedniu. Jej debiut w La Scali nastąpił 3 listopada 1918 roku, kiedy wystąpiła jako Basiliola w prapremierze La nave Montemezziego, pod dyrekcją męża. Drugą jej partią była Helena w rozpoczętym 19 listopada cyklu dziewięciu przedstawień Mefistofelesa Boito, prowadzonych przez Toscaniniego. Rakowska debiutowała mając zaledwie 17 lat w Genui, żoną Serafina została w 1915 roku. Od tego momentu prawie się nie rozstają, tworzą duet który z powodzeniem występuje na największych scenach świata. Weźmy dla przykładu Parmę, gdzie 10 stycznia 1920 roku zaczynają od opery Francesca da Rimini Riccardo Zandonai. Ona śpiewa partię tytułową, której była uznaną w świecie wykonawczynią. On dyryguje. Wracają 15 grudnia 1923 roku, ona pod jego batutą śpiewa partię Kundry w dziesięciu przedstawieniach Parsifala wystawionego po raz pierwszy w Parmie. W tym samym Parsifalu wystąpił też brat Heleny bas Nicola Rakowsky, który śpiewał basową partię Klingsora. Oczywiście najczęściej występowali we Włoszech, ale podejmowali też długie artystyczne podróż by wspomnieć Amerykę Południową, Francję czy Hiszpanię. W 1927 roku pojawiała się na scenie MET, debiutowała 23 grudnia partią Racheli w Żydówce Halêvy'ego. Kolejne jej role to Brunhilda w Zygfrydzie pod batutą męża Tullio Serafina i Santuzza w Rycerskości wieśniaczej Mascagniego. W sumie wystąpiła 16 razy. Jedną z największych jej kreacji była Helena w Mefistofelesie Boito, podziwiano ją w tej roli na wielu renomowanych scenach: Bolonia, Neapol, San Paulo, Buenos Aires, Montevideo.