Znad Gopła pod Wezuwiusz

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 14, listopad 2016 13:11

Pietras Sławomir

Uczucie bezsilności nie jest najlepszym stanem ducha, gdy się zabiera do pisania felietonu. Czwartkowa transmisja Goplany Władysława Żeleńskiego z Opery Narodowej w systemie streamingu powinna być na łamach Angory skomentowana w najbliższy poniedziałek. Tak się jednak nie stanie, ponieważ mój sędziwy komputer odmówił posłuszeństwa, rozstroił się i zamilkł. Powinienem wyrzucić go przez okno co najmniej z pierwszego piętra. Niestety mieszkam na parterze.

W ubiegłym stuleciu Goplanę zagrał aż trzykrotnie Poznań. W roku 1925 pod dyr. Zygmunta Wojciechowskiego, w roku 1936 pod dyr. Zygmunta Latoszewskiego, a w roku 1948 pod dyr. Zdzisława Górzyńskiego, w reżyserii Teofila Trzcińskiego. Rok później spektakl ten siłami tych samych realizatorów powtórzyła Opera Warszawska. Górzyński był uczniem Żeleńskiego, stąd znajomość twórczości Mistrza, jej wysoka ocena i zrozumiały sentyment. W roku 1959 w Operze Wrocławskiej odbyła się wyjątkowo piękna premiera Goplany w inscenizacji Lii Rotbaumówny dyrygowana przez Kazimierza Wiłkomirskiego, z kilkoma wybitnymi kreacjami: Marii Tomczak (tytułowa), Janiny Romańskiej (Wdowa) i Marii Bosko (Balladyna). Na początku lat 70-tych Goplanę zagrała również Opera Bałtycka i Warszawska Opera Objazdowa.

W polskiej tradycji operowej przetrwało wspomnienie niezwykłych kreacji scenicznych Zofii Czepielówny, Antoniny Kaweckiej i Marii Fołtyn (debiut warszawski) w roli Balladyny, Mariana Woźniczki (Kostryn) i Franciszki Denis-Słoniewskiej (Wdowa).

Nie sugerując się wyjątkowo tym razem rozbieżnymi opiniami krytyków, chętnie zobaczę na dalszych przedstawieniach Małgorzatę Walewską w roli wdowy, posłucham pięknego śpiewu Wioletty Chodowicz, Katarzyny Trylnik, Arnolda Rutkowskiego, Rafała Bartmińskiego, a zwłaszcza wychwalanego w recenzjach Mariusza Godlewskiego.

Przed laty oglądałem telewizyjną wersję Balladyny Słowackiego, stworzoną przez Janusza Wiśniewskiego. Nawet gdyby mnie upito, nie powierzyłbym mu reżyserowania tego tematu w wersji operowej. Mimo to należę do tych, dla których Janusz Wiśniewski jest wybitną i niezwykłą postacią polskiego teatru.

• « poprz.
• nast. »