Operowe wykonania koncertowe

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 10, październik 2016 08:02

Pietras Sławomir

Jest to filharmoniczna forma prezentacji dzieł operowych polegająca na tym, że muzycy wyciągnięci z kanału orkiestrowego rozmieszczeni zostają na scenie. Po odegraniu uwertury, dyrygent wyprowadza solistów, którzy zasiadają przed orkiestrą tak, jak to dzieje się na przykład podczas IX Symfonii Beethovena i dzieło toczy się dalej, a śpiewacy odtwarzają swe partie solowe, najczęściej z nutami w rękach.

Po raz pierwszy takie wykonanie przeżyłem w Operze Poznańskiej w roku 1966. Było to Fidelio pod dyr. Roberta Satanowskiego z Dankowską, Fechnerem, Węgrzynem, Łukaszkiem, Kondellą, Karłowską i Walczakiem.
Prezentowanie dzieł operowych w formie koncertowej szczególnie skupia uwagę odbiorców na ich treści muzycznej. Pozwala wniknąć w sens utworu poprzez jego warstwę dźwiękową, a interpretacja partii solowych ma szansę na pogłębienie bez pomocy efektów aktorskich i reżyserskich.

Jest wszakże inny powód, dla którego koncertowe wykonanie oper znalazły sobie prawo egzystencji w nawet najpoważniejszych teatrach operowych świata. Jest to konieczność ciągłego powiększania ilości tytułów i częstego prezentowania nowości. W formie koncertowej można z dużym powodzeniem wykonywać te dzieła, do których niewiele wnosi reżyseria i inscenizacja, bo ich sens i uroda w istotny sposób zapisana została w nutach.
Jest jeszcze inny powód, dla którego wykonania koncertowe mają swój szczególny walor. Mianowicie zanim po wielotygodniowych próbach scenicznych osiągnie się ostateczny kształt widowiska, wykonanie koncertowe poprzedzone przygotowaniami muzycznymi ułatwia reżyserowi pracę z muzykami i śpiewakami. Z moich doświadczeń wiem, że melomanii z satysfakcją akceptują takie koncerty zwłaszcza przed premierą, z zainteresowaniem słuchając przyszłych obsad, ich muzycznych interpretacji i wyczynów wokalnych. Przed laty w Łodzi tak czyniliśmy z Don Carlosem, a w Poznaniu z Makbetem, Ernanim, Carmen i Normą.
Toteż kiedy Opera Bałtycka zaproponowała mi narrację w koncertowym wykonaniu Rycerskości wieśniaczej Mascagniego, zgodziłem się natychmiast. To szczytowe dzieło włoskiego weryzmu rozgrywa się zaledwie w dwóch aktach, więc jest miejsce na obszerny komentarz do tego, co dzieje się  na scenie, a czego widzowie będą pozbawieni, koncentrując się na dźwiękowych, wielce dramatycznych i gwałtownych poczynaniach sycylijskich bohaterów.

• « poprz.
• nast. »