Atak na nieboszczyka

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 15, luty 2016 07:53

Pietras Sławomir

Trzeba uważać, co się opowiada zgłaszającym się młodym talentom dziennikarskim, chcącym napisać coś do czytania o zgasłej właśnie gwieździe. W tym wypadku chodzi o Bogusława Kaczyńskiego. Taki właśnie tytuł „Zawsze chciał być gwiazdą” dał swemu artykułowi w Newsweeku Jacek Tomczuk. Jego współpracownik Rafał Gębura zgłosił się do mnie z prośbą o wypowiedź. W przedpogrzebowej atmosferze emocji i smutku nagrałem sporą ilość tekstu, z którego w artykule znalazło się tylko niewiele. Głównie wspomnienia anegdotyczne, na jakie zapewne pozwoliłby słynący z poczucia humoru nieboszczyk.

Zapewne w podobnej sytuacji znalazły się inne osoby udzielające swych wypowiedzi: Ewa Łętowska, Wiesław Ochman, Janusz Rolicki, Zbigniew Napierała, Witold Matulka i Barbara Gola. Niektórzy z nas w swych relacjach balansowali na granicy powagi (niestety również i ja), ale przeważał łagodny tylko krytycyzm wobec niektórych obyczajów, poglądów i słabości Bogusia.

Z grubej rury strzelił natomiast Jacek Marczyński. Oto fragment jego ataku na nieboszczyka: „W 1994 r. obejmuje dogorywającą z braku widzów Operetkę Warszawską. Zmienia profil sceny oraz nazwę na Teatr Muzyczny Roma. To miała być pokazowa dyrekcja i trampolina do Opery Narodowej, chciał udowodnić, że jest sprawnym menedżerem, a prowadzenie opery mu się po prostu należy. Tyle że zakończyło się spektakularną klęską: Kaczyński postawił teatr na nogi, ale narobił długów”.

To był czas, gdy operą zajął się Mariusz Treliński. – „I wtedy zaczął się zmierzch Kaczyńskiego jako operowego autorytetu. Melomani zaczęli podróżować, pojawiły się płyty z nagraniami, kasety video z inscenizacjami, okazało się, że w swoich sądach zastygł dekady temu. Nie nadążał za nowymi trendami w inscenizacji, dla młodszych ludzi, którzy za swojego idola przyjęli Trelińskiego, stał się całkowicie nieautentyczny. Pozostali mu starzy widzowie”.

• « poprz.
• nast. »