Don Giovanni i warczenie antagonistów

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 07, grudzień 2015 08:40

Pietras Sławomir

Pokierował muzycznie premierą precyzyjnie, stylowo, z właściwymi proporcjami między głosami solistów a brzmieniem orkiestry. Jej aktualna kondycja wymaga zapewne bardziej intensywnej i długotrwałej współpracy z dyrygentem. Wojciech Rodek został dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Łodzi, a nie z-cą dyrektora ds. artystycznych, jak to stanowisko określają w innych teatrach nierozgarnięci urzędnicy samorządowi. Jeśli dyrektorem został menager, to obok siebie powinien mieć dyrektora artystycznego jako pierwszego artystę teatru, a nie zastępcę zrównanego rangą z administratorem, buchalterem, czy kierownikiem technicznym (nie uwłaczając w niczym tym cennym specjalnościom teatralnym).

Don Giovanni otwiera nowy rozdział w historii łódzkiego Teatru Wielkiego. Jego nowy dyrektor Paweł Gabara dobrze zaczął. Świadczy o tym entuzjazm publiczności na premierze oraz… słyszalne tu i ówdzie po kątach poszczekiwanie starych basów i tenorów. Przez wiele lat wiernej, operowej służby powypadały im zęby, słuch wyraźnie stępiał, pamięć stopniowo zanikła i w konsekwencji nic się im nie podoba.

Stałem wśród tego towarzystwa na przerwie w pięknie wyremontowanym paradnym westybulu i aby odwrócić uwagę od ich artystycznych frustracji – toż to moi dawni współpracownicy! – zacząłem troskliwie wypytywać o zdrowie. Ożywili się natychmiast. Jedni przez drugich wymieniali szpitale, sanatoria, schorzenia, zabiegi, tabletki, zastrzyki i czopki, powoli zapominając że przyszli, aby jak zawsze skrytykować i potępić swoich operowych następców.

Nie wszyscy. Wśród kilku pokoleń jakże mi drogiej łódzkiej społeczności operowej, jest wiele osobowości z życzliwością, a nawet entuzjazmem towarzyszących odwadze i kompetencji kolejnych ekip budujących przyszłość  Teatru Wielkiego.

Niechże ci nasi następcy nie zważają na warczenie i poszczekiwanie antagonistów, wśród licznych przeciwności robią swoje; pracowicie, cierpliwie, wytrwale i z talentem, a przede wszystkim z ciągle pielęgnowaną miłością do sztuki operowej.

                                                              Sławomir Pietras

• « poprz.
• nast. »