Podobieństwa i różnice

Szczegóły

Opublikowano: poniedziałek, 14, grudzień 2015 08:02

Pietras Sławomir

Zakochałem się w Zatoce Perskiej. Konkretnie w Omanie, Emiratach Arabskich, a zwłaszcza w Dubaju. Kraje te mają długą i bogatą historię. Mogłoby z tego powstać wiele librett operowych i baletowych. Ich obecny dobrobyt, narodowe bogactwo i luksus jest zaprzeczeniem naszych wyobrażeń o arabskich uchodźcach. Nie zupełnie jest prawdą, że źródłem tych dóbr jest ropa naftowa. Aktualnie daje ona niecałe 20 % dochodu narodowego, a resztę przynoszą różnorakie transakcje finansowe, surowce strategiczne i turystyka.

Jeszcze 30 lat temu w Omanie było tylko 10 km drogi brukowanej. Teraz Oman i Emiraty oplecione są gęstą siecią luksusowych autostrad, posiadają nowoczesne lotniska, zapierające dech wieżowce oraz sztuczne wyspy w Dubaju z infrastrukturą przewyższającą wszystko, co mogłoby się przyśnić w bajkach z tysiąca i jednej nocy.

Oparty na islamie system karny nie pozwala pić wódki, zażywać narkotyków i palić papierosów (chyba, że tak jak u nas, tylko w specjalnych gettach). Nie wolno również gwałcić, spółkować ze zwierzętami, uprawiać seksu w ramach tej samej płci oraz – co u nas zupełnie niezrozumiałe – odbywać pieszczot i stosunków pozamałżeńskich. Ponieważ dotyczy to zarówno tubylców jak i cudzoziemców, cały czas chodziliśmy nieprzyzwoicie trzeźwi, palili tylko ukradkiem, a o uprawianiu seksu nawet nie było mowy, jako że wśród podróżników łódzkiego „Grand Touru” od zawsze panuje cnota, powaga, operowa religijność i baletowa ochota, ale tylko na tańce narodowe i przyśpiewki patriotyczne.

Wdzięki kobiet arabskich przed niewiernymi szczelnie zakrywane są ciemnymi długimi sukniami i zawojami. Kobiety nie są fatygowane udziałem w wyborach. W Omanie panuje sułtan Quaboos bin Said Al Busaidi, którego urząd jest dziedziczny, mimo że jest starym kawalerem. Kobiety mogą za to służyć w policji i tworzyć różnego rodzaju organizacje, czego byłem świadkiem w hotelu Plaza, gdzie obradowała właśnie taka zakwefiona liga kobiet.

Dla Europejczyka nie ma nic bardziej rozczarowującego, jak wielożeństwo. Wolno mieć tylko cztery żony i trzeba im oraz zrodzonemu z nich potomstwu zagwarantować przyzwoity standard życia. Jedynym pocieszeniem jest stosunkowa łatwość uzyskania rozwodu.

• « poprz.
• nast. »