Przegląd nowości

Romantyzm temperowany przez akademizm czyli Odyseja według Maxa Brucha

Szczegóły

Opublikowano: środa, 15, czerwiec 2022 18:10

Oratorium Odyseusz op. 41 Maxa Brucha jest nie tyle dziełem szczerego natchnienia, ile solidnego warsztatu kompozytorskiego. A więc sztuki kontrapunktu oraz instrumentacji, nie przesadzającej wszakże z kolorystyką, co przesądza o jego przynależności do nurtu akademizmu. Pod względem narracyjno-dramaturgicznym jest to już myślenie w kategoriach wagnerowskich.

A zatem oratorium nie składa się z zamkniętych numerów, lecz z większych całości, tworzących ciąg obrazów, w których ważną rolę odgrywa dźwiękowe malarstwo (scena burzy, na koniec której wzburzone odmęty morskie uciszały kojące dźwięki fletu Magdaleny Di Blasi i oboju Pawła Nyklewicza), czy efekty onomatopeiczne (potężne pizzicato kwintetu smyczkowego imitujące w śpiewie rapsodów kytarowy akompaniament), aczkolwiek ustępowi z chórem syren nie dostawało zmysłowej uwodzicielskości.

Zaryzykowałbym nawet twierdzenie, że pod względem ilustracyjnych efektów natury programowej w pełni dorównuje niemieckiemu kompozytorowi Stanisław Moniuszko w o sześć lat wcześniejszych Sonetach krymskich. W znacznej mierze główny ciężar spoczywa na tytułowej partii, obsadzonej zgodnie z muzyczną retoryką przez barytona, skoro Odyseusz jest mężem w słusznym wieku. Podobnie jak Penelopa, która również przewiduje wykonawczynię dysponującą głosem średnim. W tego pierwszego wcielił się pierwszy baryton Rzeczypospolitej – Mariusz Godlewski. Artysta nie tylko odznacza się pięknym materiałem głosowym, o nośności i nasyconej alikwotami barwie, ale potrafi czynić z niego właściwy użytek artystyczny. Kiedy wymaga tego sytuacja potrafi mu przydać nieco matowy odcień, albo z łatwością wspiąć się do rejestru prawie tenorowego, gdy daje wyraz emocjonalnemu uniesieniu czy lękowi postaci.

• « poprz.
• nast. »