Przegląd nowości

Włochy ponad wszystko

Szczegóły

Opublikowano: środa, 30, marzec 2022 01:15

Inscenizacja Włoszki w Algierze Gioacchino Rossiniego oglądana na ekranach Multikin stała się okazją do patriotycznego wzmożenia wszystkiego co włoskie, co zresztą zapewne było intencją samego kompozytora. Akcentów italiańskich w przedstawieniu jest sporo, np. koszulka głównego amanta Lindora (tenor Edgardo Rocha) ma obrębione ramiączka na trójkolorowe barwy włoskie zielono-biało-czerwone. Lindor, to jakoby włoski jeniec czy też niewolnik. Pojawia się też chór niewolników włoskich tutaj występujący jako drużyna piłkarska z włoskim logo na błękitnych koszulach, umazana i poobijana po przegranym meczu (a może wygranym?).

Ci piłkarze-niewolnicy też spiskują, aby na specjalnym okręcie uciec z Algieru. Cała intryga została tak skrojona i uwspółcześniona przez znakomity duet reżyserski Moshe Leiser i Patrice Caurier w taki sposób, aby akcja toczyła się dzisiaj w Algierze, gdzie są typowe bloki mieszkalne, odrapane samochody, ale także można od czasu do czasu spotkać poganiacza wielbłądów. Ale najważniejszym proitaliańskim przekazem w tej operze jest aria Isabelli (Cecilia Bartoli) skierowana do Lindora zachęcająca go do powrotu do Włoch, aby walczyć o wolność.

Ten fragment opery, oczywiście w Rossiniowskiej stylistyce z dużą liczbą koloratur i ozdobników, nieodparcie przypomina Arię Hanny ze Strasznego dworu Moniuszki. Rzecz jasna Moniuszko to już inna muzyczna epoka. Rossini wyrastał z klasycyzmu, nawet do recytatywów akompaniował, jak u Mozarta – klawesyn, Moniuszko był romantykiem, jego muzyczne komunikaty były o wiele głębsze, ale Aria Hanny zachęcająca młodych Polaków do zbrojnego udziału w walce o wolność, jest praktycznie o tym samym, co aria Isabelli.

• « poprz.
• nast. »