Przegląd nowości

30. Festiwal im. Adama Didura w Sanoku

Szczegóły

Opublikowano: czwartek, 28, październik 2021 17:59

Następnego dnia po recitalu Rafała Siwka wysłuchałem z wielką uwagą koncertowego wykonania jednej z moich ukochanych oper – Normy Vincenza Belliniego. Był to występ solistów, chóru i orkiestry Opery Krakowskiej pod dyrekcją znakomitego dyrygenta, Tomasza Tokarczyka. Czekałem na Normę Katarzyny Oleś-Blacha z wielkim zainteresowaniem, mając w pamięci oczywiście siedem nagrań Marii Callas, po kilka Joan Sutherland i Montserrat Caballe, a do tego Eleny Souliotis, Beverly Sills, Zinki Milanov i paru innych oraz wiele wykonań na scenie.

Spotkał mnie straszliwy zawód. Muszę to napisać zgodnie z łacińską maksymą wywiedzioną od Arystotelesa: „Magnus amicus Plato, sed magis amica veritas” (pamiętam ją jeszcze z liceum i stosuję się do niej przez całe życie niezależnie od kosztów). Katarzyna Oleś-Blacha po prostu nie powinna tej partii śpiewać, bo zwyczajnie nie ma do niej odpowiedniego głosu (gdy cesarz Napoleon odwiedzając kiedyś jakieś miasto zapytał, dlaczego nie było salutu armatniego i usłyszał w odpowiedzi, że jest parę powodów: po pierwsze – nie mamy armat, to przerwał merowi oświadczając, że dalej nie ma o czym mówić).

• « poprz.
• nast. »