Przegląd nowości

Orchestre National Avignon-Provence: historia i współczesność

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 19, październik 2021 16:54

Warto przypomnieć, że była córką rzeźbiarza Jacques’a-Edme’a Dumonta i że studiowała grę na fortepianie u słynnego Ignazego Moschelesa oraz Johanna Nepomuka Hummela, zaś lekcje harmonii pobierała u Antoine’a Reicha. W roku 1821 poślubiła flecistę, kompozytora i wydawcę w jednej osobie: Aritide’a Farrenca. Jej bogata twórczość obejmuje utwory fortepianowe, muzykę kameralną, symfoniczną i wokalną. Jeśli jednak aż do dzisiaj pozostaje kompozytorką niemalże zupełnie zapomnianą, to z pewnością wynika to w dużej mierze z faktu, że nie napisała żadnej opery, czyli nie zaznaczyła swojej działalności w tak bardzo modnym w dziewiętnastym wieku gatunku. Wracając do Symfonii n°1, pierwszej, jaką napisała trzydziestosiedmioletnia wówczas kompozytorka, została ona zaprezentowana po raz pierwszy w roku 1845 w Brukseli.

To ledwie przekraczające pół godziny dzieło wciąż jeszcze jest w stanie przykuwać uwagę współczesnego słuchacza, o czym można się było przekonać słuchając jego interpretacji zaprezentowanej przez Orchestre National Avignon-Provence pod batutą Debory Waldman. Już od pierwszych minut wciągnął nas mroczny klimat Andante sostenuto łączącego się z emanującym dramatyzmem - wspartym masywnie nasyconym brzmieniem - Allegro. W Adagio cantabile dyrygentka kształtowała sugestywnym gestem szeroko się rozciągające frazy, podtrzymywane w różnych miejscach pulsującymi niskimi dźwiękami. W Minuetto. Moderato Waldman zręcznie generowała napięcie pomiędzy akcentowanym rytmem i rysowanymi linearnie konturami odcinków o urzekających barwach instrumentalnych. Cały utwór efektownie zamknęło porywcze i gwałtowne Allegro assai. Odpowiednio rozplanowane kulminacje, eksponowanie harmonicznych i rytmicznych smaczków w połączeniu z bezbłędnym dozowaniem dynamiki to cechy rozpoznawcze nowej szefowej awiniońskich instrumentalistów. Siła jej artystycznej osobowości udzielała się pozostającej pod dużym wrażeniem publiczności, stając się zapowiedzią wielu fascynujących spotkań muzycznych w przyszłości.

                                                                                Leszek Bernat

• « poprz.
• nast. »