Przegląd nowości

Orefice na plecach Siudmaka

Szczegóły

Opublikowano: środa, 06, październik 2021 19:03

Sama nazwa oznacza zmrok i przywołuje pełne romantyzmu obrazy nocy, kiedy zacierają się kontury, formy stają się bardziej tajemniczne, a dźwięki zaskakujące. Rodzi się język poezji, złożony z szeptów, szumu liści, zagadkowych kształtów i myśli. Wyobraźnia przejmuje kontrolę nad rzeczywistością, otwiera i wtajemnicza nas w świat zatopiony w mroku. Niewidzialne staje się realne”.

Znakomitym pomysłem Teatru Wielkiego było oprócz zorganizowania wystawy Chopinowskich rysunków Siudmaka włączenie na zasadzie Preludium do opery krótkiego recitalu oryginalnej muzyki Chopina w wykonaniu Łukasza Krupińskiego połączonej z animowanymi przez Emilię Sadowską pracami Siudmaka rzucanymi na ekran. Dzięki temu jeszcze przed wysłuchaniem orkiestrowych aranżacji Orefice mogliśmy się zanurzyć w tym niewyczerpanym źródle piękna. A sama opera zyskała dodatkowy walor artystyczny.

Dzieło przygotowane bardzo starannie i z nerwem poprowadzone przez Adama Banaszaka znalazło doskonałego odtwórcę roli tytułowej. Paweł Skałuba śpiewał jak rodowity włoski tenor, i choć nie doklejono mu garbatego nosa, ani nie nałożono peruki z długimi włosami, stał się na scenie prawdziwym Chopinem, z jego delikatnością, nerwowością, miłością do siostry i obawami o los Polski. Pięknie rolę muzy Flory wyśpiewała Iwona Socha. Solidnym przyjacielem okazał się Mariusz Godlewski jako Elio, a mnich Grzegorz Szostak przekonująco nakłaniał do modlitwy, zaś śpiewająca dosyć ostro siostra Patrycja Krzeszowska czule kładła głowę na ramieniu chorego brata, gdy prosił on, aby do grobu włożyła mu garstkę polskiej ziemi. Przynosi więc opera Chopin wzruszenia, muzyczne i nie tylko muzyczne.

                                                                              Joanna Tumiłowicz

• « poprz.
• nast. »