Przegląd nowości

Z serca – niech do serca powraca

Szczegóły

Opublikowano: sobota, 26, czerwiec 2021 18:20

Takie słowa skreślił Beethoven na autografie partytury swojej Missa solemnis op. 123. Obydwie wielkie msze: Johanna Sebastiana Bacha i Ludwiga van Beethovena nie zostały wykonane za życia swoich twórców. O ile jednak pierwszy był głęboko wierzącym protestantem, ale w staraniach o stanowisko nadwornego kompozytora króla polskiego skomponował utwór w katolickim układzie liturgicznym, to drugi wadził się z Bogiem przez całe życie i być może od pewnego momentu myślał przede wszystkim o koncertowym wykorzystywaniu swego dzieła.

Obydwa utwory nie stanowią bowiem użytkowej muzyki sakralnej i nie dostarczają oprawy muzycznej do rytuału mszalnego, swymi rozmiarami znacznie go przerastając i będąc wobec niego swobodnie ukształtowanymi, autonomicznymi bytami artystycznymi. O ile w przypadku podobnych utworów Rossiniego (Stabat Mater) czy Verdiego (Missa da Requiem) można mówić o muzyce kościelnej w operowym kostiumie, to Beethovenowska Msza uroczysta stanowi symfoniczne opracowanie tego jej gatunku. Szczególnie oryginalne i rozbudowane w stosunku do tradycyjnych są Sanctus, zrazu spokojne i wyciszone, a nie żywiołowe jak zazwyczaj bywa, oraz Agnus Dei. Z orkiestrowym interludium przed Benedictus i z koncertującymi skrzypcami w jego trakcie, znacznie wykraczającymi poza konwencjonalne solo, oraz instrumentalnym fugato w ostatnim ogniwie, zapowiadającym to z finału IX Symfonii. Z solowymi partiami wokalnymi integralnie wtopionymi w przebieg, a mimo to wyróżniającymi się pod względem skali wymagań i technicznych trudności z jakimi każdorazowo przychodzi zmierzyć się śpiewakom biorącym udział w wykonaniu. Prowadzący 25 czerwca solistów i filharmoniczne zespoły włoski dyrygent Antonino Fogliani położył nacisk nie na solenność pozornie sugerowaną przez tytuł, lecz aspekt monumentalny kompozycji i jej pełną zwrotów i napięć dramaturgię. Szczególną plastycznością odznaczał się chór. 

• « poprz.
• nast. »