Przegląd nowości

Szkoła kochanków czyli na oświatę seksualną nigdy nie jest za późno!

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 04, czerwiec 2021 08:16

A więc za rodzaj nieznośnej „siekaniny” odczuwa on, kiedyś nagminne, oddzielanie scen za pomocą opuszczanej kurtyny i pojawiających się przerw dla zmian dekoracji, co wraz z postępem technologii najczęściej dokonuje się teraz prawie niedostrzegalnie. Od połowy aktu pierwszego i w większej części drugiego poprzestano jednak na stałym ukształtowaniu przestrzeni. Początkowo Jerzy Stuhr, autor inscenizacji, zdaje się podążać tropem Michała Znanieckiego i jego Don Giovanniego, dla którego scenicznym palimpsestem było Osiem i pół Federico Felliniego. Tym razem pojawiają się odniesienia do Lido ze Śmierci w Wenecji Luchino Viscontiego.

Jak to często bywa we współczesnych inscenizacjach operowych inkrustuje się też główny wątek akcji licznymi sytuacjami mimicznymi w celu jego zdynamizowania i uatrakcyjnienia. A więc jest dużo rozpraszającego uwagę ruchu: ktoś przejeżdża na kole, inny, w staromodnym kostiumie kąpielowym, w koło porusza się z żaglem. Na szczęście w dalszym ciągu ożywienie ustaje, a także nie oglądamy wspomnianego, ani żadnego innego filmu. Reżyser też zapomina o inscenizacji Phelim McDermottaz Metropolitan Opera, również osadzonej w nadmorskim kąpielisku na Coney Island. Odtąd podąża tropem własnych pomysłów, sytuując akcję w nie do końca określonych realiach czasowych i miejscowych, dzięki czemu zyskuje ona na uniwersalności, a także pozwala cieszyć się pięknem rozwiązań scenograficznych Natalii Kitamikado, zwłaszcza w drugim akcie będących w znacznej mierze tworami plastycznej wyobraźni. Na przykład scena utrzymana w duchu modnego w czasach kompozytora fête galante, tu ujęta w nieco secesyjne ramy, czy też operowanie różnobarwnym oświetleniem, towarzyszącym rondu Fiordiligi. Jerzy Stuhr należy bowiem do nielicznych reżyserów, którzy darzą muzykę w ogólności, a operową w szczególności, autentycznym uczuciem, a więc nie stara się zakłócać jej przebiegu, dyskretnie pozostając jakby na drugim planie. Początkowo odnosiłem przemożne wrażenie, że nie jest to obsada odpowiednia dla tego dzieła. Zarówno pod względem rodzajów głosów, jak i dających znać o sobie niedostatków emisyjnej natury. Potrzeba bowiem szczególnego trafu, by w jednym miejscu i o jednym czasie spotkali się idealni odtwórcy, dyrygent i reżyser, co owocuje pożądanym rezultatem artystycznym.

• « poprz.
• nast. »