Przegląd nowości

„Otello” dopłynął do Barcelony

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 20, kwiecień 2021 07:23

W przeciwieństwie do bogatej Polski, w której żaden z teatrów (poza Wielkim, ale to ze względu na osobę dyrektora Mariusza Trelińskiego i jego inscenizacje, a niegdyś Operą Wrocławską za dyrekcji Ewy Michnik) nie zniży się do rozkładającej koszty koprodukcji. Za to „biedni“ Katalończycy nie gardzą przejęciem nieco „przechodzonego“ już spektaklu z Londynu, po drodze zatrzymującego się w Mnichowie, Wiedniu i Monte Carlo. I tak na reprezentacyjnej scenie Gran Teatre del Liceu 27 marca odbyła się premiera Verdiowskiego Otella (na tej samej scenie 6 lutego 2016 oglądałem swego czasu ujęcie tego wątku przez Rossiniego, z alternatywnym zakończeniem z happy endem).

Inaczej niż w sąsiedniej Hiszpanii, w Barcelonie, stolicy Republiki Katalonii, spektakle odbywają się z udziałem publiczności. W tytułowej roli wystąpił Gregory Kunde (kreował on zarazem tego samego bohatera w wersji Rossiniego przed pięciu laty), którego zapamiętałem z przedstawienia sprzed laty oryginalnej, carskiej jeszcze wersji Życia za cara Michaiła Glinki, w przeciwieństwie do radzieckiej, zatytułowanej Iwan Susanin, zawierającej w tenorowej partii Sobinina utrzymaną we włoskim stylu kawatynę z dźwiękami wielokrotnie szybującymi w rejony oktawy dwukreślnej.

Odtąd z zainteresowaniem śledziłem karierę tego śpiewaka, choć nigdy już nie wywarł na mnie takiego wrażenia jak za pierwszym razem. Tak było do omawianego występu w Barcelonie. W jego wykonaniu imponująco zabrzmiała już inwokacja Esultate! L'orgoglio musulmano sepolto è in mar na wejście tytułowego bohatera, wymagająca mocnego i pełnego blasku tembru prawdziwie dramatycznej odmiany tego rodzaju głosu. Z kolei w wielkim i przejmującym monologu człowieka, któremu właśnie rozpadł się cały dotychczasowy świat Dio! mi potevi scagliar tutti i mali z trzeciego aktu, z równym powodzeniem brzmiały ustępy wymagające rozległego diapazonu i wyrazistej dynamiki, jak i te oczekujące bardziej subtelnej palety środków wyrazu. A więc odcinki śpiewane mezza voce, a także falsetem dla oddania targających postacią wątpliwości. 

• « poprz.
• nast. »