Przegląd nowości

Śpiewanie obrazowe

Szczegóły

Opublikowano: wtorek, 19, styczeń 2021 06:38

A więc gdy ktoś zasiadł przed swoim komputerem i połączył się za pośrednictwem platformy VOD ze spektaklem będącym dziełem TW-ON i Polskiej Opery Królewskiej, a realizowanej na małej scenie Teatru Wielkiego w Warszawie, mógł przez chwilę dać się uwieść magii muzyki i ruchu, zobaczyć jak w muzealnej galerii malarstwa barokowego pojawia się pracownik z plakietką OCHRONA i jakby otwiera sale dla zwiedzających.

Wkraczają dumnie na salę m.in. marszand sztuki, studentka malarstwa, para zakochanych, zagubiony turysta i… złodziej dzieł sztuki! Chwilę później, po wybrzmieniu uwertury Haendla Rodelinda strażnik zamyka muzeum. Zapada zmrok. I tu zaczyna się akcja, jak w bajce E.T.A. Hoffmanna o dziadku do orzechów –  „zabawki” zaczynają psocić i odgrywać własne role.

Tyle tylko, że już po kilkunastu minutach okazuje się, że owe „zabawki” nudzą się, wielokrotnie obsesyjnie powtarzają te same słowa, raczej nie udaje się im rozwiązać żadnej sprawy do końca, bo za chwilę następuje inna aria, zmieniają się „okoliczności przyrody” i pojawiają się inne osoby z równie niejasnym przesłaniem. Kto nie jest zakochany w pięknym śpiewie i stylistyce operowej muzycznego baroku chętnie wróciłby do obrazów Rembrandta czy Velazqueza, ale one gdzieś niewyraźnie przesuwają się w tle sceny. Być może błędem było, że nie pokazano w pasku na dole ekranu tekstu śpiewanych arii, choć niekiedy był on tak zdawkowy i ubogi, że to by w niczym nie pomogło odbiorcom widowiska. 

• « poprz.
• nast. »