Przegląd nowości

Najdłuższy deszcz Festiwalu

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 13, grudzień 2020 09:43

Pada niemal bez przerwy aż do końca 90-minutowego przedstawienia, a i tak scena od początku jest wypełniona wodą, która sięga przynajmniej do łydek. Jedni moczą tylko buty i nogawki, inni aż po głowę taplają się w cieczy, czytaj – błocie. Nikt więc nie wychodzi z tej opresji suchy, bo nikt nie jest nieprzemakalny. Woda na scenie to w sumie nie jest w teatrze nic nowego. Taki moczący zabieg stosowali już np. twórcy inscenizacji Eugeniusza Oniegina w Teatrze Wielkim w Poznaniu i Operze Krakowskiej (reżyseria Michała Znanieckiego), czy też w stołecznej wersji Gogolowskiego Rewizora w Teatrze Studio (reżyseria Mikołaja Kolady).

Od mokrych kąpieli nie stronią inni reżyserzy – vide wielka kałuża w Pijanych Iwana Wyrypajewa. Taka jest moda ostatniej dekady, aby zasymbolizować jakiś wyrazisty, niezbyt przyjemny problem moralny, trzeba moczyć aktorów, bo inaczej „widz nie zrozumie”, że zło potrafi oblepić czy pochłonąć bohaterów dramatu nawet wbrew ich woli. To co zaproponowano w spektaklu Historia przemocy w reżyserii Eweliny Marciniak na scenie Teatru im. Fredry z Gniezna stanowi jednak pewne apogeum wodnego szaleństwa.

Komentatorzy tłumaczą, że woda na scenie i lecąca z sufitu była ciepła, że dobrostan wykonawców nie był narażony na jakieś nieuchronne uszczerbki, ale jednak czuło się w tym pewną przesadę. W końcu taki sam drastyczny środek wyrazu mógłby być użyty niemal w każdym innym dramacie. W Hamlecie, gdzie prawie wszyscy giną, byłby jak znalazł, w Weselu Wyspiańskiego, mógłby symbolizować niemożność podjęcia jakiegoś działania, w Dziadach też woda dodałaby tragizmu, w Moralności Pani Dulskiej wszystko jest przecież lepkie.

• « poprz.
• nast. »