Przegląd nowości

„Cyrulik sewilski” Rossiniego w Opéra National de Montpellier

Szczegóły

Opublikowano: środa, 07, październik 2020 18:37

Hiszpański inscenizator osadza swoją wizję w okresie Movidy, czyli ruchu odnowy kultury i obyczajowości, który rozpoczął się w Madrycie pod koniec lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku, po śmierci generała Franco i upadku jego dyktatury. Koniec rządów tego despoty zostaje zresztą w omawianym przedstawieniu głośno oznajmiony przez jednego z bohaterów. Pożegnanie się ze starym, męsko-szowinistycznym, kabotyńskim i zakłamanym światem Villalobos sygnalizuje epizodami ilustrującymi obyczajowe rozluźnienie, kiedy na przykład Rozyna przesyła Lindoro/Hrabiemu za pośrednictwem Figara prezerwatywę zamiast miłosnego liściku.

Ten ostatni nie jest zresztą tutaj cyrulikiem, lecz ucieleśniającym skrywane pragnienia pozostałych protagonistów obiektem seksualnym, biorącym nawet udział w sadomasochistycznym seansie, kiedy to w szpilkach na stopach i z pejczem w dłoni trzyma na smyczy wypinającego nagi tors Bartolo. Na szczęście takie nieco wulgarne pomysły są realizowane z dużym dystansem i poczuciem humoru, w pełni oddając wywrotową i wręcz szaleńczą atmosferę panującą wśród hiszpańskiej młodzieży w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku.

Nic dziwnego, że kreując przywołujące ją obrazy, Villalobos szukał inspiracji w filmach Pedro Almodóvara, komiksach Nazario Luque Very czy pracach innego hiszpańskiego artysty - plastyka Costusa. Jednocześnie ta pędząca bez wytchnienia do przodu, przyprawiająca o zawrót głowy inscenizacja jest naszpikowana rozlicznymi odniesieniami literackimi, celnie ustawionymi gagami i zabawną grą słów. Niejednokrotnie scenę zaludniają chórzyści przebrani za wyraźnie zmierzające na jakąś religijną uroczystość kobiety, torreadorów czy bogato ubranych mieszczan, co można odczytać jako rodzaj hołdu złożonego przez reżysera klimatom hiszpańskich miast. 

• « poprz.
• nast. »