Przegląd nowości

Matka i córka: Kaja i Justyna Danczowskie

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 06, wrzesień 2020 16:25

Aleksandr Sokurow nie nakręcił filmu o matce i córce, analogicznego do tego o ojcu i synu. Przed laty natomiast powstał tak zatytułowany film Vittoria De Siki z Sofią Loren, przedstawiający dramatyczne losy wojenne tychże. Z kolei Ingmar Bergman w swojej Jesiennej sonacie przywołał przypadek matki, wybitnej pianistki, która dla kariery zaniedbała w swoim czasie córkę, co stworzyło pomiędzy nimi przepaść.

Ze swej strony Kaja i Justyna Danczowskie, które w ramach XLV Festiwalu „Muzyka w starym Krakowie” dały recital w kazimierskiej synagodze reformowanej Tempel, zgodnie żyją dla sztuki, oddając na potrzeby muzyki pełnię swych artystycznych umiejętności, choć i tym razem matka zdominowała córkę, pozostającą wrażliwą, ale w znacznej mierze ograniczoną do roli akompaniatorki.

Gra krakowskiej skrzypaczki nie odznacza się zewnętrzną efektownością, albowiem, mówiąc słowami Ady Sari, nie kocha siebie w muzyce, ale muzykę w sobie, oddając swój znakomicie opanowany  warsztat, na który składa się nieskazitelna artykulacja oraz swoboda techniczna, na potrzeby wykonywanego utworu, pozostając, niczym medium, ukrytą jakby w jego cieniu. Jej indywidualny styl tworzy nade wszystko szlachetne brzmienie. Głęboko nasycony tembr o na ogół ciepłym zabarwieniu, sprawdzający się nie tylko w ustępach lirycznych, ale i tych o bardziej wirtuozowskim zacięciu. W I Sonacie F-dur z op 8 Edvarda Griega, zwłaszcza w pierwszej części Allegro con brio operowała agogiką, a więc zmianami tempa, urozmaicającymi jej przebieg. W środkowym ogniwie Allegretto quasi andantino wydobyła wyłaniające się alla marcia, a w finałowym skupiła się z kolei na ustępach o polifonicznej fakturze, z zaznaczającym się fugato, a Justyna Danczowska miała więcej okazji zaprezentowania swojej biegłości w dwukrotnie dochodzących do głosu z lekka tanecznych pasażach. 

• « poprz.
• nast. »