Przegląd nowości

Matka i córka: Kaja i Justyna Danczowskie

Szczegóły

Opublikowano: niedziela, 06, wrzesień 2020 16:25

W stosunku do pierwotnych planów, ale logicznie pod względem układu programu, w ostatniej chwili zmieniono kolejność wykonywanych kompozycji, przesuwając na koniec polską premierę Sonaty Philippa Glassa, po którego „maszynce do grania” Grieg mógłby się wydać nieco bezbarwny. Aliści, artystki bynajmniej nie potraktowały w ten sposób utworu amerykańskiego minimalisty, lecz raczej spojrzały nań jak na surkonwencjonalny, jakby to ujął Paweł Szymański, palimpsest, pod którego warstwami odnaleźć można reminiscencje z innych epok i twórców.

Może nie w pełni zadowoliłoby to autora, ale na pewno usatysfakcjonowało słuchaczy, pozbawiając tę muzykę  mechanicznej repetytywności, a uwalniając z niej jakby puls barokowego muzykowania. Pewna drapieżność brzmieniowa w pierwszej części oraz zaznaczenie zawartych w niej mikromotywów nasunęło mi skojarzenie z Bartókiem, że tak może by ją zagrał, gdyby był skrzypkiem. Z kolei w drugiej części Kaja Danczowska tchnęła w muzykę Glassa pierwiastek liryzmu i kantylenowości.

W finale szybkie pasaże przywodzić mogły te bachowskie, od którego Andante z I Sonaty b-moll na skrzypce i instrument klawiszowy BWV 1014 rozpoczął się w ogóle cały występ. Czynnik większego zróżnicowania formalnego dźwiękowego kontinuum amerykańskiego twórcy skrzypaczka uzyskała operując przede wszystkim pełną paletą odcieni dynamicznych. Na bis artystki zagrały wyimek z piątej części Sonaty Krzysztofa Pendereckiego. I krystaliczne brzmienie skrzypiec Kai Danczowskiej stanowiło moim zdaniem najbardziej przejmujące uczczenie pamięci zmarłego przed pięcioma miesiącami kompozytora spośród tych wszystkich, jakich dotąd miałem okazję wysłuchać.

                                                                                Lesław Czapliński

• « poprz.
• nast. »