Przegląd nowości

Taniec jak drzeworyt

Szczegóły

Opublikowano: środa, 26, październik 2016 10:14

Drzeworyty Władysława Skoczylasa, ukazujące Janosika, czy taniec zbójników kształtują do dziś naszą wyobraźnię o legendach Podhala, które tak genialnie wyniósł na wyżyny maestrii muzycznej Karol Szymanowski. Twórcy dyptyku baletowego, choreograf Robert Bondara i autorka scenografii i kostiumów Julia Skrzynecka bardziej zawierzyli tym grafikom Skoczylasa, które oglądamy nawet w programie spektaklu, niż Karolowi z Atmy. Można to sprawdzić na scenie Opery Nova w Bydgoszczy, gdzie wspaniałe i żywiołowe Harnasie są jak czarno-biały film, albo właśnie drzeworyty.

Robert Bondara słusznie starał się unikać kiczowatej Cepeliady z Krupówek, góralskość z dużą ostrożnością wprowadził tylko na chwilę, gdy na weselu pojawia się kapela i dwie pary tancerzy w stylizowanych, ale ściśle czarno-białych kostiumach. Nie zmienia to jednak faktu, że swym baletowym uchem nie dosłyszał ferii barw i światła zawartych w utworze Karola Szymanowskiego chociażby w pierwszym wejściu chóru: „Ani mi cie nie zol, ani mi nie luto”. Muzyka wykonywana na żywo przez zespoły bydgoskie pod dyrekcją Macieja Figasa podniosła znacznie temperaturę spektaklu, a ukryty w czeluściach kanału orkiestrowego tenor Szymon Rona wypełnił swe zadanie dobrze. Pozostało jednak pytanie – dlaczego moda na czerń i szarość zdominowała wyobraźnię autorów oryginalnego widowiska tanecznego. Równie współczesny odbiór kantaty żałobnej Szymanowskiego Stabat Mater zasugerował Robert Bondara na pierwszą część wieczoru. Aby nieco poszerzyć materiał dźwiękowy i stworzyć dodatkowe konteksty fabularne dla tancerzy choreograf i wizjoner uzupełnił kantatę o orkiestrowe interludium z muzyki do dramatu Kniaź Patiomkin tegoż kompozytora.

• « poprz.
• nast. »