GaleriaT. Shebanova gra - Pory roku Czajkowskiego
Wydarzenia |
Szukaj w Maestro |
||
|
|
||
Przegląd nowościFaust potępiony i zwycięski
Strona 3 z 4
Postać diablicy M... była w sporej mierze także pantomimiczna. W sumie choreografia idealnie wpisywała się w całokształt koncepcji reżysersko-scenograficznej, w której ogromny udział miało operowanie światłem i cieniem – dzieło Macieja Igielskiego. Absolutną rewelacją był podświetlony sześcian pokoiku Małgorzaty, którego cień rzucony na ścianę tworzył dodatkowy teatr symbolicznych postaci, które jak nieodwracalne fatum kieruje losami bohaterów.
Było to zarazem coś w typie XVIII - wiecznego sztychu, a Małgorzata w długiej sukni śpiewająca balladę o królu Thule miała swoją monumentalną partnerkę. Jej pokoik, w którym mieściły się tylko krzesło i pulpit do haftowania, był właściwie jedynym „drobnym” elementem scenografii, całą resztę zaprojektowaną przez Arkadiusza Chrustowskiego tworzyły monumentalne bloki w kilkunastu odcieniach szarości i prążkowanymi elewacjami, z pomiędzy których od czasu do czasu wyłaniał się snop światła albo mroczna, zadymiona otchłań.
Realizatorzy pozbawili spektakl koloru. Zarówno dekoracje jak i kostiumy operowały całą gamą szarości od białego do czerni. Jedynie Mefisto ma purpurowe szpony u rąk i takież buty. Czerwień pojawia się również w momencie otwarcia piekła. Takie decyzje kolorystyczne niezwykle wyszlachetniły obraz i pozwalały słuchaczom rozkoszować się wspaniałą muzyką Berlioza. |
|||
Maestro jest tytułem jakim honoruje się najwybitniejszych muzyków wirtuozów dyrygentów śpiewaków i nauczycieli. Właśnie im oraz podążającym za ich przykładem artystom poświęcona jest ta strona |
|||
2006 Copyright © Wiesław Sornat (R) All rights reserved MULTART |