Przegląd nowości

Gombrowicz dobrze śpiewany

Szczegóły

Opublikowano: środa, 15, kwiecień 2015 07:39

Tego nie potrafią zrobić dobrze, a reżyser przedstawienia Jerzy Lach zgodził się na to, że sceny pachną sztucznością. Drugim błędem inscenizacji jest postać Fiora kreowana przez kontratenora Jana Jakuba Monowida. Fakt, że słynny kreator mody posługuje się „żeńskim głosem” jest oczywiście strzałem w dziesiątkę. Dlaczego jednak w scenach mówionych ów Fior mówi jak „normalny” mężczyzna a nie zniewieściały laluś? Jeśli przyjąć zasadę, na której wspiera się gatunek opery, to śpiew jest projekcją tych najważniejszych i najsilniejszych uczuć, których nie da się wypowiedzieć słowami. Nie chodzi tutaj o banalne recytatywy w stylu „proszę podać mi herbatę”, ale o takie stany egzystencjalne, jak życie, miłość, śmierć, zdrada, samotność, radość itd. To dlatego bohaterowie operowi umierający na scenie mogą jeszcze zaśpiewać trudną i długą arię, zanim oddadzą ducha, bo na tym właśnie polega konwencja gatunku. W operze wg Operetki Gombrowicza sytuacja została odwrócona – to czego bohaterowie nie zdołali wyśpiewać – mówią. Niestety tego na poziomie profesjonalnym robić nie umieją.

Trzeba przyznać, że reżyserowi udały się niektóre sceny, gdy np. zastosował w scenie zalotów Szarma (dobry głosowo Tomasz Rak) do Albertynki efekt łaskotania wspierający koloratury wyśpiewywane przez tę płochliwą panienkę. Nie jest wykluczone, że ten pomysł pochodził od przygotowującego ruch sceniczny Jarosława Stańka. Nieźle też rozwiązał na małej powierzchni Warszawskiej Opery Kameralnej sceny zbiorowe i np. kłótnię Szarma i Firuleta. Już na samym wstępie budzi respekt swoim zwalistym i mocnym basem Piotr Pieron jako brutal Hufnagiel. Być może w operach klasycznych jego głos okazałby się trochę nieokrzesany, ale w konwencji opery wg Gombrowicza pasuje jak ulał. Dyskusyjny był natomiast pomysł, aby w finale opery rozebrać do goła Albertynkę, czyli znakomicie sprawującą się w trudnej partii sopranowej Barbarę Zamek.

• « poprz.
• nast. »