Przegląd nowości

„Aleko” po kijowsku

Szczegóły

Opublikowano: piątek, 09, maj 2014 08:49

Spektakle z Kijowa mogłyby być zatem kolejnym ważnym argumentem za integracją, choćby tylko w sferze kultury, Ukrainy z Unią Europejską, bo to wpływałoby ożywczo na światopogląd artystyczny twórców poprzez liczne kontakty, porównania i wymianę najciekawszych produkcji.

Zresztą stosunek do innowacyjnych ingerencji w klasycznych pozycjach operowych jest podobny także w Rosji. Nasz utalentowany reżyser operowy Mariusz Treliński zetknął się z wieloma niechętnymi głosami po tym, jak w Teatrze Maryjskim w Petersburgu wystawił (pod dyrekcją samego Walerego Gergiewa) Aleko Rachmaninowa i Jolantę Czajkowskiego. Krytykowano wówczas zbyt swobodne podejście naszego reżysera do rosyjskiej klasyki, bo „w Aleko reżyser postawił śmietniki z ogrodzeniem z siatki, w które wyposażone są wszystkie najmniejsze sceny operowe w Niemczech. Reżyserzy – moderniści wystawiają w takich wnętrzach wszystko – od musicalu Chicago po Wesele Figara”. Kiedy Mariusz Treliński przygotowywał przeniesienie petersburskiej premiery do Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie, to w ogóle zrezygnował z Aleko i zamiast tej opery pojawił się Beli Bartoka Zamek Sinobrodego (taki zestaw ma powędrować niebawem do Metropolitan Opera w Nowym Jorku). Reżyser tłumaczył później, że Aleko okazał się operą „zbyt słabą” w stosunku do Jolanty Czajkowskiego. Rosyjscy artyści nigdy by się na podobną ocenę nie zdobyli, zaś pełna żalu i rozpaczy basowa aria Aleko jest chyba częściej nagrywana i wykonywana na recitalach niż przeznaczona na taki sam głos aria Króla Rene z Jolanty. Co więcej, pieśń Zemfiry o starym mężu jest dziś wykonywana także niezależnie od opery, jako typowy rosyjski romans.

• « poprz.
• nast. »